Mijn broertje en ik hebben vanavond samen gegeten. We zien elkaar niet veel. Ik ben 22, hij 20. We hebben inmiddels een jonge en dynamische leeftijd bereikt zou je zeggen. Een leeftijd waarop je volop in een studie duikt, of carrière maakt. Dat klopt ook wel. Vaak hebben we het druk, leven we langs elkaar heen door onbewust en bewust, te pas en on te pas gebruik te maken van argumenten als ”ik moet werken, ik heb geen tijd, ik ben druk met mijn studie, ik ben ziek, ik ben dan bij mijn partner, ik ben niet thuis, ik moet nog wat doen.”

Het frappante is, dat ik bovenstaande argumenten weliswaar vaak gebruik, maar momenteel eigenlijk niet eens recht heb om bovenstaande argumenten tijdens het plannen van een afspraak met vrienden of familie in te zetten: ik ben niet ziek, ik heb (nog) geen werk, ik doe (nog) geen studie, en vaak heb ik eigenlijk de tijd ook wel aan mijn zijde. En toch ben ik meestal blijkbaar bezig, heb ik geen tijd, terwijl ik momenteel nergens aan gebonden lijk. Hoe kan dat?

Deze blog lijkt in eerste instantie niet verbijsterend interessant, want iedereen gaat wel eens uit eten en iedereen heeft vaak geen of weinig tijd door een combinatie aan argumenten. Big deal, dat weten we toch allemaal? Maar is dat wel zo? Hebben we echt te weinig tijd, of maken we gewoon te weinig tijd voor elkaar? En maken we eigenlijk wel optimaal gebruik van de tijd die we echt denken te hebben?

Hoewel mijn broertje niet echt ”zitvlees” heeft, maken we wel een paar keer per jaar bewust een avond of middag tijd voor elkaar. Geen haast, met z’n tweeën gaan we even iets ondernemen om vervolgens te discussiëren over het leven, financiële onafhankelijkheid en onze ouders. Maar wat mij opviel toen we het pand in Groningen binnenstapten (waar we overigens heerlijk hebben gegeten) was hoe gehaast iedereen om ons heen eigenlijk was. Het was gezellig druk, zo druk dat er ook enkele mensen bij de bar stonden te wachten op een tafeltje. Voordat mijn broertje en ik konden plaatsnemen, moesten we eerst een korte klaagzang aanhoren van een gezin dat voor ons stond. Ze hadden niet gereserveerd maar wilden tevens geen 15 minuten wachten op een tafeltje. Ook hoefden ze de kaart niet te zien die de serveerster tussendoor subtiel nog even uit een soort van compromis in hun handen drukte. Bovendien zagen we hoe een gezin dat achter ons in de rij bij de balie aansloot, nog sneller en tevens stiller vertrok dan dat ze uberhaupt binnen gekomen waren. Het lijkt wel of al dat gehaast van ons volkje in verbinding staat met al dat geklaag van ons volkje. We zijn verwend, willen iets snel, en als het niet snel genoeg gaat, gaan we klagen of zoeken we wel een andere optie die ons snel genoeg gaat.
Ik maak deze fout maar dikwijls bij de kassa in de supermarkt. Dan duurt het wachten me te lang, en ren ik toch last minute nog even snel even naar een andere kassa. Vervolgens kies ik door mijn gehaast blijkbaar altijd de verkeerde kassa, de kassa waar ik eerst stond gaat ineens retesnel en de kassa waar ik nu met hangende schouders sta gaat oersloom. Het lijkt bijna wel alsof ik voor mijn gehaast gestraft wordt.

Vanwaar kunnen veel mensen eigenlijk toch zo slecht tegen wachten vroeg ik mijn broertje zodra we aan tafel zaten. In eerste instantie ga je toch uit eten om bewust tijd op een gezellige en intieme manier met elkaar door te brengen? Wat scheelt een kwartiertje wachten op een heel leven? Ik was inmiddels wat geïrriteerd door al die zeurende mensen om mij heen. Mijn broertje haalde zijn schouders op, keek even uit het raam, zuchtte en zei toen dat mensen tegenwoordig nou eenmaal zo gehaast zijn. Iedereen heeft tegenwoordig haast, of lijkt op zijn minst haast te hebben zei hij tegen me. Hij keek er een beetje sip bij. Het viel hem ook al zo op de laatste tijd.

Maar waar komt dit door? Was onze maatschappij 100 jaar geleden ook al zo haastig, of is er met de komst van het digitale tijdperk nog meer ”haast” in ons leven gekomen? Immers zijn we nu altijd bereikbaar op onze mobieltje, waar tevens weer een app op staat voor Facebook, Twitter enzovoorts. Bovendien hebben een laptop en i-pad mee naar ons werk of naar school en leren kinderen op sommige scholen al lezen en schrijven via een i-pad, e-reader of digi-bord. Allemaal hartstikke handig, dat geef ik toe, maar zorgt dit ook niet voor veel meer ”haast” in ons leven? Tegenwoordig is het een hype om tijdschriften te lezen en cursussen te volgen die met het ”onthaasten” te maken hebben. Cursussen zoals Mindfulness zijn enorm in opkomst en we lijken ze massaal nodig te hebben. Maar waarom? Kunnen we niet gewoon proberen wat intenser te genieten van de activiteiten om ons heen? De dingen met wat meer aandacht en minder haast doen? Hebben we daar per se een cursus als Mindfulness voor nodig of weten we ergens gewoon nog wel hoe het moet?
Ik denk persoonlijk dat we niet aan al die digitalisering ontkomen, ik keur het ook niet af. Maar af en toe even ”niet bereikbaar” zijn is volgens mij nog niet zo slecht voor ons mensen. Hoeveel mensen zie je op een dag wel niet naar hun zakken reiken uit angst? Bang dat ze hun mobieltje vergeten of erger nog: kwijt zijn. Er zijn zelfs mensen die 500 berichtjes per dag sturen via whatssapp. Want wat gebeurd er met je als je niet bereikbaar bent? Als je even een paar dagen niet reageert op Facebook? Als je mensen die je niet echt kent, ontvriend?

Enerzijds vind ik de digitalisering prachtig mooi, mensen die anders minder gauw uit hun schulp kruipen, kunnen nu via social media nieuwe contacten leggen, nieuwe contacten opdoen en bestaande contacten onderhouden. Maar is het anderzijds ook niet een excuus om je veilig binnen, achter je computer te blijven verschuilen? Een goed excuus om ”echt contact” met mensen te ontwijken, om niet op ze af te hoeven stappen? En verder te gaan met ons gehaast?Ook ik betrap me er dikwijls op dat ik geïrriteerd ben als de trein 10 minuten vertraging heeft. Vervolgens klaag ik en gebruik ik de tijd om via mijn telefoon mijn mail te checken, of gauw iemand te bellen. Maar waarom niet gewoon die 10 minuten gebruiken om even niks te doen, gewoon te genieten van het weer, of juist niet te genieten van het weer?Eigenlijk ben ik ook helemaal in de positie om te klagen, in Thailand wachten ze soms 3 uur op een bus of trein.

Ik heb in ieder geval vandaag vol aandacht van mijn avondje uit kunnen genieten. Mijn telefoon uit, mijn agenda thuis, en straks na het schrijven van deze blog, gewoon de laptop weer uit. Mijn conclusie is dat onthaasten heel simpel en zonder al te veel moeite kan. Daar heb je eigenlijk geen cursus of tijdschrift voor nodig, maar gewoon een dosis bewustwording en gezond verstand.

Ik maak bijvoorbeeld regelmatig dankbaar gebruik van de volgende dingen;:

– Zet je telefoon eens een avondje uit

– Maak van de tijd dat je op een afspraak moet wachten geen irritatiemoment maar een momentje van aandacht: Geniet van de frisse lucht, de zon, rook een sigaretje, knoop een praatje aan met iemand die je niet kent.

Jaja, het klinkt heel cliché, ik weet het. Maar, het zorgt er wel voor dat wachten en onthaasten een stuk makkelijker en minder vervelend wordt. Onthaasten, dat kan je helemaal zelf!