” Bouterse vergeeft Nederland voor slavernij. ” Dat was vandaag 1 van de hoogtepunten in de krant. Hier gingen mijn nekharen recht van overeind staan. Want wat weet deze man nu helemaal van slavernij? Een slimme zet van deze doorgewinterde president, die de gevolgen van zijn betrokkenheid bij de drugstransport en de zogenaamde decembermoorden nog niet heeft hoeven bekopen. Hoe kan de bevolking iemand die verantwoordelijk gehouden wordt voor ernstige misdaden, deze man serieus nemen in zijn oproep Nederland te ”vergeven”. Dit suggereert dat wij als inwoners van Nederland hier allemaal verantwoordelijk voor zouden zijn en eerlijk gezegd ervaar ik niet dat ik vergeven hoef te worden. Wat mijn voorouders eventueel ook voor fouten zouden kunnen hebben gemaakt, ik maak de mijne uitstekend zelf, waarvoor ik op mijn tijd zelf weer vergeving vraag.

Wat mij zo tegen het hoofd stoot is in dit nieuwsitem is dat er niemand te vergeven valt voor deze kwestie. Ik wil niemand tekort doen, maar de mensen die mee werkten aan de slavernij in de tijd dat dit ”normaal” was, zijn niet meer onder ons. Ook de mensen die dit leed hebben moeten dragen, de mensen die werkelijk slaaf waren, zijn veelal overleden. Natuurlijk kent iedereen vreselijke verhalen van opa’s en oma’s die dit leed hebben moeten dragen, maar zouden deze mensen niet terecht in de positie zijn om te vergeven of tot zoiets op te roepen in plaats van President Bouterse? Bovendien is er nog steeds sprake van slavernij! Er is genoeg, moderne slavernij, zoals ik het dikwijls bestempel. Slavernij is niet dood. Slavernij blijft altijd een issue, omdat de drijfveer hierachter grotendeels geld is. Het is nog steeds overal, maar misschien zijn we ons hier gewoon niet meer zo goed bewust van. Neem bijvoorbeeld de crisis, en de mensen die hierdoor het hardst geraakt worden. De toenemende werkeloosheid in veel landen, landen zoals Spanje. Dit zorgt ervoor dat mensen wanhopig worden en hierdoor bereid zijn om gekke dingen te doen, misschien wel ondoordachte of doordachte dingen waar ze anders nooit voor zouden kiezen. Zulke mensen zijn er zat, dit geeft andere mensen die het slim spelen de perfecte gelegenheid weer misbruik van de eerder genoemde wanhopige mensen te maken. Dit is slechts een kleine schets van wat naar mijn inziens valt te rekenen onder moderne slavernij.

Een typisch voorbeeld van moderne slavernij is de drugshandel. De mensen die hiervoor worden uitgezocht of hier in eerste instantie vrijwillig aan deel nemen zijn vaak kwetsbare mensen die wanhopig zijn en snel geld denken te verdienen met zo’n transport of smokkel. Smokkelen, zodat ze hun familie kunnen voorzien van geld, weer kunnen eten. Zo’n drugshandelaar heeft hier uitstekende voelsprieten voor. Er zijn namelijk genoeg wanhopige mensen. Slaagt de 1 niet, geen probleem, dan zijn er nog wel 10 anderen die wanhopig genoeg zijn om het risico te nemen de bak in te draaien of erger nog, misschien wel vermoord te worden tijdens een smokkel. Zouden deze ”moderne slaven” niet tegen zichzelf beschermt moeten worden? Waarom kan dit wel en wordt daar tegenover zo ernstig gesproken over het verleden? Dan is er ook nog steeds mensenhandel zat, vrouwen of mannen, jongens of meisjes die in de prostitutie belanden omdat ze geld moeten en willen verdienen. Er wordt vaak gezegd dat dit in Europa meevalt, mensen hebben een keuze. Soms is dit vrijwillig, maar geloof me, vaak ook niet. Want de drijfveer achter deze keuzes, zoals ervoor kiezen om de prostitutie in te gaan, is grotendeels geld verdienen. Maar stel jezelf dan deze vraag eens: Zouden deze mensen deze keuze ook maken wanneer ze geen geld hoefden te verdienen? Ik denk het merendeel niet. Dan heb je ook nog de mensen die gedwongen worden mee te werken aan allerlei zaken, omdat ze niet genoeg voor zichzelf op kunnen komen, of omdat ze bedreigt worden of een schuld hebben af te lossen.

Ik klink misschien wel verwend wanneer ik dit zeg, maar ook ik voel mij soms een ”moderne slaaf”. Van het UWV en de regering bijvoorbeeld, waar men het nodig vindt om mij als ”werkloze jongere” verplicht aan allerlei activiteiten mee te laten doen. Ik wordt onder het mom ”ongemotiveerde jongeren” op diverse plekken gedropt, terwijl ik toch degelijk ondanks deze toegekende status, ambities heb. Maar men kijkt tegenwoordig meer en meer naar cijfers en leeftijd. Zo wordt ik omdat ik onder de doelgroep jongeren val, verplicht om een sollicitatie workshop te volgen. Wanneer ik beargumenteer dat ik deelname hieraan niet nodig acht (ook al klinkt dit arrogant, ik weet na heel wat mislukte en geslaagde sollicitaties prima hoe het wel en niet moet) wordt ik toch verplicht hier aan mee te doen. Fijne dingen zijn ook dat ik mijn bankgegevens bijvoorbeeld moet inleveren, zodat wanneer ik teveel spaartegoed heb ze mij een inkomen kunnen weigeren vanuit de overheid. Wanneer ik mijn bankgegevens niet inlever, weigeren ze mij sowieso een inkomen. Ik moet tevreden zijn dat ik uberhaupt een inkomen heb op dit moment, jaja, dat weet ik. Maar het gaat hier om een beeld te schetsen van wat ik onder moderne slavernij vind vallen. Daarnaast stimuleert de overheid de ontwikkeling doorgaans ook niet echt, genoeg jongeren in mijn omgeving die een opleiding willen doen op bijvoorbeeld HBO niveau, maar daarbij wel bijstand blijven nodig hebben van het UWV. Wanneer je een diploma hebt, of in een fabriek kunt werken, weigeren ze dit echter. Maar de motivatie van Nederland is toch dat we samen verder kunnen/willen indien we ons meer ontwikkelen? Moet potentie dan niet meer gezien worden?

Overigens verrichten veel mensen werk omdat ze moeten werken om te leven. Indien ze de keuze hadden, zouden ze liever creatief bezig zijn, reizen. Hier heb je zelf ook invloed op, er zijn altijd dingen die je zelf kunt doen hierin, maar toch worden we in wezen wel beperkt. We moeten werken, omdat we anders onze kinderen en onszelf niet kunnen voorzien van eten. Is dat niet een vorm van slavernij? Of is het juist een mogelijkheid om onszelf te ontwikkelen?

De suggestie dat Nederland vergeven zou moeten worden, de uitspraak van Bouterse en de suggestie dat dit artikel opwekt, dat slavernij voorbij is, is naar mijn inziens nu niet en nooit terecht. Slavernij is nog steeds overal. Weliswaar doortrapter, misschien wordt het minder gezien, maar het is er, ook in een land als Nederland. En dat dat gebeurt, ons overkomt, valt niemand te vergeven of werkelijk kwalijk te nemen.