Ik bekijk mijzelf van een afstandje. Zaterdagavond. Er staat een dampende kop thee op de salontafel, ik heb crèmekleurige sokken aan die tot mijn knieën komen. Om mijn opgetrokken knieën heb ik een vilten deken geslagen en twee van de drie katten liggen als keurig opgerolde harige bolletjes naast mij op de bank. Het is 22.30 uur en ik denk erover om naar bed te gaan.
De laatste tijd realiseer ik mij steeds meer dat mijn leven niet gelopen is zoals ik het mij had voorgesteld. Altijd is er dat knagende verlangen naar sneller, beter, meer. Het gevoel dat ik harder zou moeten knokken. Al weet ik niet precies waarvoor ik dan wil knokken.
En wanneer ik zo door Facebook scrol kom ik steeds opnieuw tot dezelfde conclusie;
Er is iets mis met mijn leven. Er is iets mis met mij.
Mijn zaterdagavonden zouden gevuld moeten zijn met feestjes, dronken worden met vrienden. Mijn zondagmiddagen zouden gevuld moeten zijn met het bijwonen van jamsessies in bruine cafés. Ik zou een huis moeten kopen, opnieuw verliefd moeten worden, dit op zijn minst met Caps Lock aan op Facebook moeten verkondigen.
Ik zou die ene vriendin moeten bellen voor een etentje bij ons thuis. Hier een foto van moeten maken en dit met vijf hashtags of Facebook moeten vermelden. Ik zou een kind moeten krijgen. De wereld laten weten hoe trots ik hier op ben en mijn pasgeboren baby gekke pakjes aan moeten trekken zodat ik dit op Instagram kan zetten. Ik zou moeten reizen. Naar landen als Bali en Vietnam. Naar steden als Parijs en Hongkong. Ik zou hier over moeten bloggen, zodat mensen mij kunnen volgen. Ik zou een spannende baan moeten hebben waarbij ik aangespoelde potvissen ontleed, in nauwe grotten kruip, gesprongen leidingen onder water las. Ik zou met een helikopter naar mijn werk moeten gaan, door Hart van Nederland geïnterviewd moeten worden over het nestje puppy’s dat ik uit een put heb gered. Ik zou een held moeten zijn, die opkomt voor de rechten van vrouwen en mannen die het minder goed hebben dan ik. Ik zou een vernieuwer moeten zijn. Ik zou een auto moeten hebben zodat ik de baby die inmiddels groot is geworden en op waterpolo zit, met zijn vriendjes naar alle wedstrijden kan rijden. Maar boven alles zou ik moeten afvallen. Minstens tien kilo. Zodat ik dag in dag uit niet meer voor de spiegel in mijn vetjes hoef te knijpen. Zodat ik verdomme eindelijk een keer tevreden met mijzelf kan zijn.
Maar dit ben ik allemaal niet. Dit kan ik allemaal niet. En ik weet niet wie ik volgens jou of social media zou moeten zijn. Ik wie niet wie ik volgens mijzelf zou moeten zijn, hoe hoog ik zou moeten springen om iets te veranderen. En daar ben ik misschien ook wel tevreden mee. Het is 22.30 uur op een zaterdagavond en ik ga naar bed. Fuck it.