Laura

We kijken naar een serie. Mijn ex is nog steeds niet verhuisd. Toen we de woningbouwvereniging belden om te informeren naar de stand van de zaken, vlogen er verschillende vormen van excuses uit de mond van de telefoniste. Corona. Vakantie. Veel huizen die leeg staan. Te weinig mensen in dienst om alles te kunnen bijbenen. En wij maar wachten. In de keuken staan de dozen muren hoog opgestapeld, het lijkt alsof we een fort aan het bouwen zijn. Misschien doen we dat ook wel. Goed. Bij gebrek aan verhuizing, studie en werk in de tuin dan maar een serie. Fargo.…

Als kind had ik geen moeite met verliezen. Waar mijn broer de pionnen van het eurozakgeld bordspel alle hoeken van de kamer liet zien, haalde ik mijn schouders op. Misschien wist mijn broer toen al iets dat ik mij pas later zou beseffen; dat het leven een spel is en dat verliezen pijn doet. Gruwelijk veel pijn. Mijn moeder en stiefvader runden een middeleeuwse kroeg. Het was TT en een groep Ieren was overgevlogen uit Belfast om de motorraces te zien en natuurlijk; ook om te feesten, meiden te versieren en te drinken. Hun oog was onmiddellijk op onze kroeg…

,,Ze is verdwenen!’’ ,,Wie?’’ De studente naast me kijkt me vragend aan. ,,Betty, die altijd achter het raam staat op de hoek. Ze adverteert met 'Betty, transseksueel', op haar raam.’’ Ik zie hoe de wenkbrauwen van de studente naast mij zich omhoog bewegen, hoe wazig haar blik zich in de mijne boort. Tijdens een bijeenkomst voor autisten leerde ik dat er op een dag talloze situaties plaatsvinden die je bewustzijn niet bereiken. Vluchtige observaties in de trein. Een blikwisseling met iemand op straat. Het is onmogelijk om alles wat je op een dag ziet, denkt of voelt, te onthouden. Het…

Toen ik op zesjarige leeftijd tegen mijn moeder zei dat ik eigenlijk geen vrouw wilde zijn, had ze me vierkant uitgelachen. Hoe komt een zesjarig in vredesnaam aan zo’n gedachte? Het was geen geheim in ons gezin dat ik de twee hobbels die zich onder mijn T-shirt begonnen te vormen verafschuwde. Of dat ik liever met jongens speelde dan met meisjes. Mijn ouders begonnen mijn vastbeslotenheid langzaam te vrezen. Dat ging over toen ik ze verzekerde dat ik geen jongen wilde zijn. Een mogelijke transformatie was tot opluchting van mijn ouders uitgesloten. Mijn ouders brachten hun jeugd door op een…

,,Nee, het gaat om 19 euro administratiekosten per maand.’’ ,,Wat? Dat betekent dat we dus maar zes euro per maand aflossen?’’ ,,Dat klopt.’’ De vrouw laat een lange zucht horen. Ik interpreteer hem onmiddellijk als verveling. ,,Maar ik ontvang per maand een automatische mailtje van jullie met een betaalverzoek. Dat kost 19 euro? Dat mailtje mag u wel achterwege laten, het bedrag wordt immers maandelijks automatisch afgeschreven.’’ De vrouw steekt een preek af over stallingskosten, maar ik hoor haar al niet meer. Op dit soort momenten wint de duistere kant in mij aan terrein. In gedachten breek ik haar knieschijven,…

In het najaar van 2017 gaf ik mij op voor een wildplukwandeling. Triomfantelijk liep ik vooraan. Ik was nieuwsgierig naar wat onze gids - een blond kindmeisje op blote voeten - ons zou vertellen. Ik nam aan dat ik niet al te veel zou opsteken van de wandeling. Mijn moeder hield zich altijd al bezig met planten en mijn vader werd groot op een boerderij. Ik leerde van hem al snel over de meedogenloosheid van de natuur. De eerste keer dat onze kat een muis op de mat van de voordeur achterliet, nam hij ons bij de hand en zei;…

Deel 1 Ik kan mij niet herinneren ooit zo zenuwachtig te zijn geweest. Ik sta te drentelen voor de spiegel, wissel van outfit, breng morsig mascara op. Mijn haren probeer ik tevergeefs te krullen met een krultang. Helaas, ik ben niet geschikt voor apparaten die maar enigszins met warmte te maken hebben. Dit had ik als kind al. Getuige zijn de littekens op mijn achterste. Maar dat is een ander verhaal. Tot overmaat van ramp krijg ik buiten een stortbui op mijn kop, waardoor ik er meer uit zie als een verloren wasbeertje dan een verfijnd, geslaagd wezen. Godverdomme, het…

In het midden van de straat ligt een dode kraai, er steekt een restje van een rotje uit zijn opengebarsten borstkas. Er is geen mens op straat te bekennen. In dit dorp voelen alle vakanties aan als lome zondagen. Ik rook een sigaret voor het raam, staar een tijdje naar het bultje veren op de weg. Ik vraag mij af of de vogel al dood was voordat ze hem te grazen hebben genomen. Ik denk aan een groepje kinderen verderop uit de straat. Of de lieve jongensgezichten dit zouden kunnen aanrichten. En of ze er over zouden durven opscheppen tegenover…

Ik bekijk mijzelf van een afstandje. Zaterdagavond. Er staat een dampende kop thee op de salontafel, ik heb crèmekleurige sokken aan die tot mijn knieën komen. Om mijn opgetrokken knieën heb ik een vilten deken geslagen en twee van de drie katten liggen als keurig opgerolde harige bolletjes naast mij op de bank. Het is 22.30 uur en ik denk erover om naar bed te gaan. De laatste tijd realiseer ik mij steeds meer dat mijn leven niet gelopen is zoals ik het mij had voorgesteld. Altijd is er dat knagende verlangen naar sneller, beter, meer. Het gevoel dat ik…