Laura

Wanneer ik een nors kijkende man vraag waar de lezing plaatsvindt, word ik naar een klein zaaltje aan mijn rechterhand verwezen. Het zaaltje zit bomvol met (voornamelijk) oudere mensen. Ik breng de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag. Ik vraag mij meteen af wat mensen van mijn leeftijd doorgaans op hun woensdagavonden doen. Hangen ze in de kroeg? Studeren ze? Regelen ze een date via Tinder? Op zulke momenten voel ik mij van mijn leeftijd vervreemd. In de hoek van het zaaltje spot ik een bekende. Ze zwaait enthousiast, gebaart dat ik naast haar moet komen zitten. Er worden stoelen over hoofden…

Ik hoorde het nog voordat ik het zag. Tegen de tijd dat ik mij omdraaide zag ik het kind staan, een jaar of drie, betraand, een rode afdruk op haar wang als bewijs. Het echoot nu nog na in mijn oren, beroofd mij van de slaap. Ik had moeder en kind al een tijdje door de winkel zien sjokken. Toegegeven, dit kind was strontvervelend. Ik stond bij de kassa en kon moeder en kind – beide bevonden zich in het achterste gedeelte van de winkel – nog tegen elkaar horen schreeuwen. Het klonk alsof ze zich direct achter mij in…

Ik wrijf mijn handen zo onopvallend mogelijk droog aan mijn broek. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik in de gaten word gehouden. De man die voordat ik naar binnen ging zijn aankopen in zijn fietstassen stond te proppen, had mij lang aangekeken voordat hij opnieuw naar binnen was gestapt. Misschien wilde hij gewoon dat iemand hem zou redden, hem zou behoeden voor die hand nogmaals in zijn zakken, het gerinkel van de laatste euro's op de toonbank. Zelfs een kringloop kan je op den duur te veel kosten. De man komt naast mij staan. Hij doet alsof hij…

Het begon ongeveer een jaar geleden. De oude communist vroeg of ik hem wilde vergezellen naar een buurt barbecue. Alhoewel ik de meeste vieringen bewust vermijdt, zei ik hier volmondig ja op. Zo'n dag laat je het leven van de ander in sneltreinvaart zien. Je wordt gedwongen voor even uit je eigen leven te treden, je blikveld voor een paar uur te verbreden. We zitten met z'n allen rondom een knapperend houtvuur. De buiken vol, in elk hand een glas. Ik bestudeer de gezichten van de aanwezigen. Ze kletsen, zwaaien met hun glazen. Twee oudere mannen naast mij steken een…

De postbode staat al een tijdje bij de voordeur te prutsen. Het is een hele opgave om een bepaalde hoeveelheid post door de gleuf gedrukt te krijgen. Ik doe niet open, ik geniet van deze dagelijkse worstelingen. Tussen de reclamefolders vind ik een akelig witte enveloppe. Zo een waarvan je meteen weet dat hij belangrijk is. Ik scheur hem in een beweging open. ,,Stort binnen twee weken de verschuldigde vijftig euro op de bankrekening van Stichting Lentis. Wanneer u dit niet doet, bent u in verzuim. Bij tweemaal achterstand wordt u uitgeschreven.'' De brief is gericht aan mijn man, een…

,,Laura''? Ik wil net mijn sigaret uitdrukken op een muurtje in de Herestraat wanneer ik haar stem hoor. Totaal overrompeld blijf ik met het restje filter in mijn hand staan. ,,Dat moet minstens zeven jaar geleden zijn!'' Ik staar recht in het gezicht van mijn verleden. ,,Hoe gaat het met je?'' Ik bekijk mijzelf door haar ogen. Twintig kilo aangekomen sinds de laatste keer dat ik haar zag, vermoeid, blut, rokend en een droog bosje haar op mijn hoofd (een gevolg van een mislukte poging op de kapper te besparen). Ik geef haar een knuffel, snuif de geur van haar…

We zitten met z'n drieën vooraan. Mijn vader, tegen wie ik heel mijn leven al opkijk en mijn broertje, inmiddels uitgegroeid tot een reusachtige adolescent van twee meter vijf. Nooit eerder was mij opgevallen hoeveel ze eigenlijk op elkaar lijken. Dezelfde amandelvormige ogen, de hangende mondhoeken, de oren die aan de bovenkant uit lijken te lopen in een punt. Gelaten laten ze de boel over zich heen komen, alsof ze het gewend zijn, het de normaalste zaak van de wereld is. Maar wanneer je de tijd neemt, ze werkelijk in je opneemt, zie je dat het hun manier is om…

Ze had er overdreven moeilijk over gedaan. ,,Je moet je takenpakket in het oog blijven houden. Je krijgt hier absoluut geen extra uren voor.'' Verontwaardigd had ik wat in mijn bureaustoel heen en weer geschoven. ,,Ik ga toch. We willen toch zeker niet dat cliënten zich ons herinneren als begeleiders bij wie je alleen in tijden van totale paniek en ontreddering terecht kunt?'' Ze had haar hoofd geschud. ,,Weet dat als je gaat, het in je eigen tijd is.'' Haastig knip ik thuis wat bloemen uit de hortensia. Ik spoel de verdwaalde insecten door de gootsteen, verwijder het overtallige blad…

De boot is nog niet aangemeerd of een stel ongedurige passagiers baant zich al een weg naar de bagagerekken. De enorme toestroom van mensen zorgt voor een opstopping bij de uitgangen, waar het personeel hoofdschuddend staat toe te kijken. Er trekt een indirect gevoel van medelijden door mijn lijf. Van zogenaamde beschaving blijft hier werkelijk geen kruimel over. Onwillekeurig gaan mijn gedachten uit naar een filmpje dat ik ooit op Youtube zag over de grote steden in China, waar er een heuse vraag naar 'proppers' bestaat. 'Proppers?', hoor ik menig lezer denken. Het is precies wat u denkt. Men neme…

Nog enkele seconden voor de trein vertrekt. Ik moet nu beslissen. Paniekerig graai ik mijn spullen bij elkaar. Ik zie mensen geërgerd kijken, hoor ze denken. Het zweet stroomt inmiddels in dunne straaltjes van mijn voorhoofd, langs mijn rug, langs mijn borst. Mijn hart bonkt hevig. In een wanhopige poging de overvolle trein uit te komen, struikel ik over een grote weekendtas. Geen idee van wie. Het maakt ook niet uit. Ik moet hieruit zien te komen. Ineens sta ik buiten. Alles is wazig. Ik strompel op het eerste bankje af dat ik zie. Ik grijp de leuning vast, voel…