Skip to main content
All Posts By

Laura

Verplaatsen Columns

Verplaatsen

De woonkamer staat propvol met vuilniszakken en dozen. ,,Sorry’’, zegt ze. ,,Net verhuisd. Tijdelijk.” ,,De zogenaamde goedheid van mensen verschuilt zich in de spullen waar ze vanaf moeten'', had mijn vader eens gezegd. Ik had het toen niet helemaal begrepen. Nu zie ik wat hij bedoelt. Naast een paar houten stoelen staan een bescheiden salontafel en een grenen kledingkast. Toch durf ik mijn schouders op te halen. Voor een tijdelijk flatje valt het best mee. Ik weet niet meer precies meer hoe het begonnen is. We bleven elkaar tegenkomen op de markt. Al gauw had ze me thuis uitgenodigd. Ze…
2 januari 2017
Tradities Columns

Tradities

We zitten in een kring om een van onze collega's heen gepakt. De tafels met daarop de nootjes, tomaatjes en olijven zijn zorgvuldig aan de kant geschoven. Aangezien we een afdeling zijn die zich voornamelijk bezig houdt met een gezonde leefstijl, moet alles wel kloppen. Ik ben de enige die in een halfuur tijd al drie glazen wijn achterover heeft geslagen en de worteltjes niet aanraakt. Ik merk dat ik er achterdochtig word. Of misschien ben ik van nature achterdochtig in groepen, ik weet het niet zo goed. Mijn handen zijn klam en er zijn teveel collega's die een gesprek…
2 januari 2017
Woonplaats Columns

Woonplaats

Vannacht droomde ik dat ik weer in mijn flatje woonde. Ik droom regelmatig dat ik op plaatsen terugkom, alsof iets in mij ze toch niet helemaal los kan laten. Er was een buurtfeest, dat ik samen met een buurman had georganiseerd. Iedereen was er: de Somaliërs met hun helderwitte tanden, de benedenbuurman die eigenlijk ergens anders woonde en uitkeringsgeld wilde opstrijken, de buurvrouw van twee flatjes verderop met haar korzelige hondje en haar eeuwige felroze lippenstift. Toen ik uiteindelijk wakker werd was het bed nat van het zweet. Inmiddels is het ruim twee jaar geleden dat ik stad verruilde voor…
2 januari 2017
Nalatenschap| Laura Mijnders Columns

Nalatenschap| Laura Mijnders

,,Ik heb het al tegen mijn zus gezegd, wanneer ik kom te overlijden, krijg jij mijn postzegelverzameling. O, en wat oude munten.'' We zitten tegenover elkaar bij de haard. Ik kijk mijn oude vriend lang aan. Het voelt alsof mijn knieën in brand staan, maar zodra ik ze ook maar even van de haard wegdraai is daar de kou van het absurd grote huis waar hij in leeft. Het woord 'overlijden' blijft tussen ons in hangen. Abrupt stokt er iets in mijn keel. Ik spoel het weg met een slok thee. Toen ik veertien was stelde ik mijn eerste testament…
14 december 2016
Contact| Laura Mijnders Columns

Contact| Laura Mijnders

We zitten tegenover elkaar, zij op het eenpersoonsbed, ik op de rieten stoel. Ik voel de neiging om te wiebelen, te gaan verzitten voor de honderdduizendste keer in een minuut. In een slaapkamer van iemand anders zijn, van wie dan ook, voelt op de een of andere manier vreselijk ongemakkelijk. De lucht van een onbekend lichaam, de geur van persoonlijke ruimte, van slaap en zelfbevrediging, ik moet het allemaal niet. In de tijd van one night stands probeerde ik de slaapkamer dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Ik greep alles aan om die plek te kunnen verlaten. Pakte smoezelige…
4 december 2016
Paniek| Laura Mijnders Columns

Paniek| Laura Mijnders

Ik bladerde wat in mijn agenda, toen ik tot de conclusie kwam dat we vandaag vier jaar samen zouden zijn. Nou ja, zo om en nabij. Ik snap het startpunt van een relatie niet helemaal. Hoe prik je daar eigenlijk een datum voor? Terwijl ik hierover nadacht werd mijn ademhaling oppervlakkig en ineens zat mijn huid mij te krap. Afijn, voor de paniek in proportie toenam had ik het zo gepland: We zouden uit eten gaan bij zijn lievelingsrestaurant en aansluitend naar de film gaan. Ik twijfelde. Ik zou wanneer we aan ons eerste wijntje zaten, wel vragen wat hij…
26 november 2016
Vakantieganger| Laura Mijnders Columns

Vakantieganger| Laura Mijnders

Vanaf een afstandje zie ik hem lopen. Nou ja, lopen......Hij strompelt eerder, zijn broek is afgezakt, zijn t-shirt opgekropen. Wanneer ik hem wat langer bekijk, zie ik dat hij hijgt, zijn armen tijdens het lopen heen en weer zwaait alsof hij zich voortbeweegt op een laatste restje wilskracht. Ik weet dat ik een beslissing moet maken. Ik werp een blik op de bus die inmiddels voorgereden is. Ik kijk van Gert weer terug naar de bus. De bus rijdt weg. Ik sms mijn moeder dat ik later kom. We waren hem al een aantal weken kwijt. Hij had gezegd dat…
19 november 2016
Watjes| Laura Mijnders Columns

Watjes| Laura Mijnders

Met een bak vol snoep op schoot zit ik uit het raam te kijken. De gordijnen zijn net genoeg opengeschoven om de straat te kunnen overzien, echter te weinig om van mij of de rommelige kamer een blik op te kunnen vangen. Er ligt een glimlach op mijn gezicht geplakt. In gedachten bekijk ik mijzelf van een afstandje en ik denk; hoe ben ik ooit zo burgerlijk geworden? Hoe weinig is er voor nodig geweest? Ons huis is een van de weinige huizen uit de buurt waar vanavond licht brandt. Dit weet ik zeker. De meeste mensen uit de straat…
16 november 2016
Mens| Laura Mijnders Geen categorie

Mens| Laura Mijnders

Het is werkelijk een regelrechte chaos in de kookstudio. Overal lopen mensen druk kletsend heen en weer om potten, pannen, messen en ingrediënten te verzamelen. Zo nu en dan verheffen de Italiaanse eigenaar en zijn dochter hun stem om instructies te geven, maar boven dit kippenhok komen zelfs Italianen niet uit. Ik ben aan een collega gekoppeld die net zo vreselijk onhandig is als ik. We hebben de grootste lol, doen een poging om een beetje fatsoenlijk werkruimte te claimen en moeten ondertussen steeds opnieuw op ons lijstje kijken. We zijn de koningen van de verstrooidheid. Na een geïmproviseerd werkoverleg…
8 november 2016
Buschauffeuse| Laura Mijnders Columns

Buschauffeuse| Laura Mijnders

,,De volgende bushalte is daar, achter die bestelwagen.'' De oude man in het Connexxion jasje wijst naar voren. De vrouw stuurt de bus naar rechts. ,,Nee, nee! Op deze baan blijven!'' Zijn gezicht heeft een vale gloed en zijn oogleden hangen, slap geworden huid dat het op heeft gegeven. Verveeld observeert hij de gezette vrouw met de bril achter het stuur. Haar pony plakt op haar voorhoofd. Ik stel mij voor hoe de man in het jasje en zijn collega's begin oktober steen, papier, schaar deden. Hoe hij daarna vloekte, een wolk zand omhoog schopte. De bus stopt. Een vrouw…
1 november 2016