Laura

Met tegenzin sta ik op. ,,Ik ga even wandelen hoor'', roep ik naar boven. Er klinkt gelach. ,,Je bent gek'', schreeuwt hij naar beneden. ,,Veel te koud.'' Op straat lijkt het uitgestorven, op een man met een klein ruwharig hondje na. Hij begroet mij vriendelijk, maar blijft wel veilig op een afstandje. Af en toe werp ik vrijpostig een blik bij mensen naar binnen. In een van de woonkamers ontwaar ik een stel schichtige ogen vanachter een half geopend gordijn. Het gordijn wordt bij het zien van mijn gestalte, gauw dichtgetrokken. Ik had beter moeten weten. Ik zie eruit als…

Ze zeggen dat de dood onvermijdelijk is, alhoewel beroemdheden als David Bowie dankzij hun muziek de dans in zekere zin zijn ontsprongen. Ik sla de liturgie op mijn schoot open. Langzaam stroomt het zaaltje vol met voor mij onbekende mensen. Zou dit de reden zijn dat we ons vastklampen aan geloof? We beginnen vandaag met een dankdienst voor het leven van.......Mijn gedachten dwalen af. Ik ben niet kerkelijk ingesteld, maar dankdienst in plaats van rouwdienst. Hoe mooi. We zingen uit volle borst mee met de liedjes, alhoewel, - mijn vader en de anderen zingen -, ik krijg de woorden niet…

Als meisje uit de lagere klasse droomde ik van een paar dingen. Eens in mijn leven de opera bezoeken, lang kunnen studeren, een keer een all inclusive vakantie meemaken, een paar dwerggeitjes bezitten, een varkentje kopen dat ik Henk kan noemen en schrijver worden. Vandaag wordt aan een van die dromen gehoor gegeven. In de ontvangsthal hangen mijn beste vriend en ik onze jassen op. Ik kijk mijn ogen uit. De hoge plafonds, de enorme kroonluchter in het midden van de trap, de vele ornamenten, ouders met prachtig geklede pubers in hun kielzog. Wanneer ik mijn ogen dicht doe, waan…

Mijn vader zei ooit dat hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. Toen ik veertien was maakte ik mij geen enkele zorgen. Ik geloofde hem niet. Wat zeurde hij nou? Ik had alle tijd. Ik piekerde mijn tijd vol, begon stiekem te roken en bracht de meeste vrije tijd door op mijn kamer waar ik voornamelijk keiharde metal luisterde. Ik kon niet wachten tot ik achttien was, zodat enkel ik voor mijn eigen lot verantwoordelijk zou zijn. Inmiddels ben ik een kwart eeuw en vliegen de weken voorbij. Zo bevind ik mij vandaag in een bedompte ruimte waarin…

,,Ik heb misschien een baan'', zegt hij. ,,Morgen moet ik in Groningen op gesprek komen!'' Ik weet dat ik niet meteen zo hoopvol moet zijn, maar in mijn hoofd zweeft ineens krankzinnig snel een scala aan wilde dromen rond. Het is vreemd om te merken hoe snel ik mij vastklamp aan een ander leven, aan typisch westerse dromen. Cliché en tegelijkertijd hilarisch eigenlijk. Ben ik dan niet tevreden met mijn huidige leven? Maar ik stel mijzelf de vraag te laat. Ik denk al aan die zonnige vakantie, een krakkemikkig autootje voor de deur, het niet meer hoeven nadenken over welke…

,,Moeten we echt naar opa en oma?” Het jongetje in de winkel slaat zijn armen over elkaar en laat zich midden in het gangpad op de grond vallen. ,,We gaan al zo vaak naar opa en oma! Ik wil gewoon thuis zijn.” Het vormt allemaal een vreemd, maar reëel contrast; het boze jongetje, de vrolijke kerstdeuntjes op de radio en achter de toonbank een caissière met een kerstmuts op. Moeder lijkt weinig aandacht aan de dwarse bui van het jongetje te besteden. Terwijl ze doorloopt gaat ze verder met het verzamelen van de ingrediënten op haar boodschappenlijstje. Ik doe alsof ik het tafereel niet meekrijg,…

Het gaat niet goed. Oma ligt nog steeds in het ziekenhuis en mijn depressieve gevoelens zijn in al hun hevigheid teruggekeerd. Verslagen probeer ik vanaf het wankele stoeltje de ogen van de praktijkondersteuner te mijden. Ineens rollen de tranen over mijn wangen. ,,Ik ben gewoon zo moe”, zeg ik. Ze vraagt mij of ik het goed vind dat ze overleg pleegt met de huisarts. Ze maakt zich zorgen. ,,Shit!”, denk ik. Ik wil niet weer naar de crisisdienst, in therapie of ook maar iets wat daarmee te maken heeft. Ik heb een leuke baan en daarnaast een rustig leven. Na vijf lange minuten komt ze…