Columns

Nog enkele seconden voor de trein vertrekt. Ik moet nu beslissen. Paniekerig graai ik mijn spullen bij elkaar. Ik zie mensen geërgerd kijken, hoor ze denken. Het zweet stroomt inmiddels in dunne straaltjes van mijn voorhoofd, langs mijn rug, langs mijn borst. Mijn hart bonkt hevig. In een wanhopige poging de overvolle trein uit te komen, struikel ik over een grote weekendtas. Geen idee van wie. Het maakt ook niet uit. Ik moet hieruit zien te komen. Ineens sta ik buiten. Alles is wazig. Ik strompel op het eerste bankje af dat ik zie. Ik grijp de leuning vast, voel…

Hoe merk je dat je ouder wordt? Wanneer mensen je vragen wat je voor je verjaardag wilt hebben en je echt niets kunt bedenken. Uit beleefdheid vraag je ze om praktische dingen als een stofzuiger of een boormachine, waarvoor ze het geld op wonderbaarlijke wijze bij elkaar weten te sprokkelen. Je bedankt ze, bent oprecht verrast. Je schotelt ze hapjes voor en trekt de goede wijnen open. Tot ik een jaar of dertien was, kochten mijn ouders voor elk van ons een schriftje van dik, glanzend papier. Mijn broertje en ik vochten vervolgens twee keer per jaar om de grote…

Wat wil jij hebben? Ze staart naar de blauwe, geplastificeerde map met ijsjes. ,,Ik denk een waterijsje. Of toch een split?'' Ik kijk naar haar bleke, smalle schouders, haar blauw dooraderde huid. Ze heeft haar haren opgestoken. Achter de toonbank zit een klein, Chinees mannetje op een klapstoeltje luid te telefoneren. Het is zo'n typisch wijkgericht cafetaria , waar je keuze beperkt blijft tot zoutige friet, een slappe frikadel of vettige Babi Pangang die zwemt in de saus. Laila trekt na veel gedraai en getwijfel de vriezer open, ik graai met mijn zweterige hand naar de uitverkoren ijsco's. We nemen…

De gebroeders Leeuwenhart. Het was de eerste gedachte die bij mij opkwam toen ik in de krant las dat de bibliotheek in Zuidbroek zou gaan sluiten. De gebroeders Leeuwenhart gaat over twee broers die kort naar elkaar sterven. Ondanks pijnlijke thema's als ziekte, oorlog en verlies, vond ik het als tienjarige vooral een hoopgevend boek. De belofte van andere werelden, het terugzien van geliefden.....Het maakte mij nieuwsgierig naar de wereld en voor het eerst durfde ik kritiek te uiten op de kerkdiensten waar we elke zondag naartoe gesleept werden. Toen ik het boek moest terugbrengen, voelde ik mij leeg en…

Mijn vader kocht afgelopen zaterdag een orgeltje. Een stoffig, oud gevaarte, met allerlei knopjes. Vol trots vertelde hij dat hij hem in een kringloop in Makkum op de kop had getikt. ,,Voor maar acht tientjes!'' En ze kwamen hem er nog voor brengen ook. Mijn broer en ik hadden hem verdwaasd aangekeken. Daar stond mijn vader trots te zijn, midden in de kamer. Een uitwaaierende kale plek op zijn hoofd, brandgaten in zijn rafelende blouse, de versleten oude mannen pantoffels onder de sjofele, bruine broek. Even zagen we hem voor wat hij was, een kind gevangen in een oud mannenlichaam,…

Hij wees naar buiten. ,,Het is een prachtige dag.'' We keken. De rillingen liepen over onze iele lijven. ,,Jullie hebben nu de tijd om met je opdracht bezig te gaan.'' Onze leraar was een imposante man. Zware, donkere wenkbrauwen, een rond brilletje op het puntje van zijn scheve neus. Menig leeftijdsgenoot vreesde hem. Je zorgde als leerling wel dat je het in ieder geval tijdens deze les goed deed, al was het alleen al om te voorkomen dat hij naast je kwam staan en je fluisterend toe zou spreken, zijn warme adem in je nek, de snor die op en…

Sinds kort fiets ik overal heen. Scheemda, Veendam, Winschoten. Vaak ben ik op weg naar iemand van een of andere veilinghoek. Ik win van alles tegenwoordig. Boeken, tuintegels, een boormachine, lp's, een strijkbout. Ik win alles wat ik niet nodig heb, gewoon om op de fiets te kunnen stappen. Mijn vader zou inschikkelijk hebben gelachen wanneer hij mij zo zou zien. Een vrouw van 1 meter 87, op een net te kleine fiets met een draagrek, zadel te laag, knieën net niet tegen het stuur. Ooit wilde ik niet fietsen, hij moest mij verleiden met de belofte van een ijsje…

Het gebeurde op een woensdag. Ik was op weg naar de huisarts. Iets met een chronisch B12 tekort en de injecties die het allemaal wat aangenamer zouden moeten maken. Elke week stond ik daar in een bedompt kamertje, voorovergebogen, letterlijk met de billen bloot. Ik was die dag te laat weggegaan en had de vaart er goed in zitten. Terwijl ik de versnelling wat hoger draaide en mijn benen krachtig op de trappers zette, dacht ik na. Een dorpsgenoot had het al eens geopperd toen ze met een buurvrouw stond te kletsen. 'Kijk', had ze gezegd. 'Dat meisje heeft altijd…

Sinds ik thuis zit, heb ik een verstandhouding met een Merel opgebouwd. Karel. Een keer in de twee à drie dagen gaat hij op de schutting in de achtertuin zitten en kijkt dan naar binnen. Het is een vastberaden beest, ongeacht onze hysterische katten, waagt hij het er gewoon op. Het begon allemaal toen ik van een vriend, een vuilniszak broodkruimels had gekregen. Strooi maar, zei hij, de vogels in Nederland hebben het moeilijk. Ik had gelachen, maar ook weemoedig aan alle Disney films uit mijn jeugd gedacht. Assepoester bijvoorbeeld, begon ook haar dag met het voeren van de dieren.…

Het is derde keer dat we elkaar – toevallig – tegenkomen. Elke dag begint zo langzamerhand te versmelten met de vorige. Na het werk haal ik steevast een beker koffie bij de AH, om vervolgens op het nippertje de trein te halen en hijgend plaats te nemen bij een raam. In ditzelfde scenario stapt hij bij het volgende station in. Jaar of zeventien, capuchon op, handen diep weggestoken in zijn zakken. Wanneer hij mij ziet, gaat de capuchon af, de jas wordt los geritst. Mijn medereizigers en ik zien het gebeuren; hij veranderd van een randgroepjongere in een welbespraakte jongeman.…