Columns

Sinds een paar dagen voelt mijn lijf gespannen aan. Plomp, zwaar. Alsof er constant iets prikt, iets trekt, iets zeurt. Ik gaf de schuld aan de naweeën veroorzaakt door alle vreterij en geforceerde gezelligheid in december. Ik telde alle feestdagen en verjaardagen op de kalender en vroeg mij af hoeveel mensen er in godsnaam in één maand jarig kunnen zijn. Daarna had ik naar mijn opgezwollen buik en het toenemende ongemak in de spiegel staan staren. Ik heb nooit iets gesnapt van verjaardagen en feestdagen. Jezelf plichtmatig in een te kleine woonkamer proppen met teveel mensen, de blokjes kaas en…

De woonkamer staat propvol met vuilniszakken en dozen. ,,Sorry’’, zegt ze. ,,Net verhuisd. Tijdelijk.” ,,De zogenaamde goedheid van mensen verschuilt zich in de spullen waar ze vanaf moeten'', had mijn vader eens gezegd. Ik had het toen niet helemaal begrepen. Nu zie ik wat hij bedoelt. Naast een paar houten stoelen staan een bescheiden salontafel en een grenen kledingkast. Toch durf ik mijn schouders op te halen. Voor een tijdelijk flatje valt het best mee. Ik weet niet meer precies meer hoe het begonnen is. We bleven elkaar tegenkomen op de markt. Al gauw had ze me thuis uitgenodigd. Ze…

We zitten in een kring om een van onze collega's heen gepakt. De tafels met daarop de nootjes, tomaatjes en olijven zijn zorgvuldig aan de kant geschoven. Aangezien we een afdeling zijn die zich voornamelijk bezig houdt met een gezonde leefstijl, moet alles wel kloppen. Ik ben de enige die in een halfuur tijd al drie glazen wijn achterover heeft geslagen en de worteltjes niet aanraakt. Ik merk dat ik er achterdochtig word. Of misschien ben ik van nature achterdochtig in groepen, ik weet het niet zo goed. Mijn handen zijn klam en er zijn teveel collega's die een gesprek…

Vannacht droomde ik dat ik weer in mijn flatje woonde. Ik droom regelmatig dat ik op plaatsen terugkom, alsof iets in mij ze toch niet helemaal los kan laten. Er was een buurtfeest, dat ik samen met een buurman had georganiseerd. Iedereen was er: de Somaliërs met hun helderwitte tanden, de benedenbuurman die eigenlijk ergens anders woonde en uitkeringsgeld wilde opstrijken, de buurvrouw van twee flatjes verderop met haar korzelige hondje en haar eeuwige felroze lippenstift. Toen ik uiteindelijk wakker werd was het bed nat van het zweet. Inmiddels is het ruim twee jaar geleden dat ik stad verruilde voor…

,,Ik heb het al tegen mijn zus gezegd, wanneer ik kom te overlijden, krijg jij mijn postzegelverzameling. O, en wat oude munten.'' We zitten tegenover elkaar bij de haard. Ik kijk mijn oude vriend lang aan. Het voelt alsof mijn knieën in brand staan, maar zodra ik ze ook maar even van de haard wegdraai is daar de kou van het absurd grote huis waar hij in leeft. Het woord 'overlijden' blijft tussen ons in hangen. Abrupt stokt er iets in mijn keel. Ik spoel het weg met een slok thee. Toen ik veertien was stelde ik mijn eerste testament…

We zitten tegenover elkaar, zij op het eenpersoonsbed, ik op de rieten stoel. Ik voel de neiging om te wiebelen, te gaan verzitten voor de honderdduizendste keer in een minuut. In een slaapkamer van iemand anders zijn, van wie dan ook, voelt op de een of andere manier vreselijk ongemakkelijk. De lucht van een onbekend lichaam, de geur van persoonlijke ruimte, van slaap en zelfbevrediging, ik moet het allemaal niet. In de tijd van one night stands probeerde ik de slaapkamer dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Ik greep alles aan om die plek te kunnen verlaten. Pakte smoezelige…

Ik bladerde wat in mijn agenda, toen ik tot de conclusie kwam dat we vandaag vier jaar samen zouden zijn. Nou ja, zo om en nabij. Ik snap het startpunt van een relatie niet helemaal. Hoe prik je daar eigenlijk een datum voor? Terwijl ik hierover nadacht werd mijn ademhaling oppervlakkig en ineens zat mijn huid mij te krap. Afijn, voor de paniek in proportie toenam had ik het zo gepland: We zouden uit eten gaan bij zijn lievelingsrestaurant en aansluitend naar de film gaan. Ik twijfelde. Ik zou wanneer we aan ons eerste wijntje zaten, wel vragen wat hij…

Vanaf een afstandje zie ik hem lopen. Nou ja, lopen......Hij strompelt eerder, zijn broek is afgezakt, zijn t-shirt opgekropen. Wanneer ik hem wat langer bekijk, zie ik dat hij hijgt, zijn armen tijdens het lopen heen en weer zwaait alsof hij zich voortbeweegt op een laatste restje wilskracht. Ik weet dat ik een beslissing moet maken. Ik werp een blik op de bus die inmiddels voorgereden is. Ik kijk van Gert weer terug naar de bus. De bus rijdt weg. Ik sms mijn moeder dat ik later kom. We waren hem al een aantal weken kwijt. Hij had gezegd dat…

Met een bak vol snoep op schoot zit ik uit het raam te kijken. De gordijnen zijn net genoeg opengeschoven om de straat te kunnen overzien, echter te weinig om van mij of de rommelige kamer een blik op te kunnen vangen. Er ligt een glimlach op mijn gezicht geplakt. In gedachten bekijk ik mijzelf van een afstandje en ik denk; hoe ben ik ooit zo burgerlijk geworden? Hoe weinig is er voor nodig geweest? Ons huis is een van de weinige huizen uit de buurt waar vanavond licht brandt. Dit weet ik zeker. De meeste mensen uit de straat…

,,De volgende bushalte is daar, achter die bestelwagen.'' De oude man in het Connexxion jasje wijst naar voren. De vrouw stuurt de bus naar rechts. ,,Nee, nee! Op deze baan blijven!'' Zijn gezicht heeft een vale gloed en zijn oogleden hangen, slap geworden huid dat het op heeft gegeven. Verveeld observeert hij de gezette vrouw met de bril achter het stuur. Haar pony plakt op haar voorhoofd. Ik stel mij voor hoe de man in het jasje en zijn collega's begin oktober steen, papier, schaar deden. Hoe hij daarna vloekte, een wolk zand omhoog schopte. De bus stopt. Een vrouw…