Columns

Sinds mijn vierde heb ik een hardnekkige haat- liefde verhouding met de herfst. De verhouding is blijven plakken als kauwgom onder een schoenzool. Hoe hard je ook krabt, er blijft altijd een restje achter. Begrijp mij niet verkeerd, ik houd van de kleuren tijdens dit seizoen, de tientallen kastanjes die het rijtje bomen achter ons huis op de natte aarde achterlaat, de boeren die de laatste gewassen van het land maaien. Maar toch is er dat gevoel. De winter die voorbarig de eerste ijzige vlagen doet overwaaien, de doodgereden egels op de weg, de mensen die langzaam weer naar binnen…

,Alsjeblieft? Beloof het me.' Hij heeft zijn handen slapjes over de mijne gevouwen. Zo langzamerhand beginnen ze meer op klauwen te lijken. Zijn nagels ogen gelig en lang, te lang voor een degelijke dominee. Het vel op zijn handen lijkt strak om het bot gespannen te zijn, alsof het elk moment uit elkaar kan knappen. ,Het zou veel voor mij betekenen wanneer je komt.' Ik kijk naar het bed waarop hij ligt, de pompjes, het infuus. Het kost hem zichtbaar moeite om te praten. , Goed.' Ik sla mijn ogen neer. 'Ik kom. Maar alleen omdat jij het vraagt.' Hij…

Het valt mij nu pas op dat ze een beetje uit elkaar staan. Dat de linker groter is dan de rechter. Met onder elke borst een hand, duw ik ze omhoog en breng ze wat dichter naar elkaar toe. Ik knik goedkeurend. Elke week mag ik van mijzelf een kraslot kopen. Soms stel ik mij voor hoe het zou zijn wanneer we werkelijk winnen. Wat er mogelijk zou zijn. Een vriendje zei ooit dat ik de mooiste borsten had die hij ooit had gezien. We waren zeventien en ik betwijfel of hij ooit andere borsten had gezien, op in de…

Ik vond hem tussen twee enveloppen van de Belastingdienst in. Mijn handen trilden. Sinds ik uit huis ben gegaan op mijn zeventiende, ben ik bang voor post. Het schijnt dat meer mensen hier last van hebben. Het zou een stoornis zijn. Zo ging ik eens op huisbezoek bij een cliënt in Stadskanaal. Hij had een bad vol met ongeopende post. Sinds 1995 bewaarde hij ook alle kranten. Dat mocht niet, zei de gemeente. Het was gevaarlijk. In elke kamer lagen stapels. In de slaapkamer konden we geen voet meer zetten. Dus sliep hij in de woonkamer. Ik schreef mijn naam…

We zaten met z'n drieën in de kamer, mijn moeder ging als eerste. De vrouw in de witte jas boog zich over mijn moeder heen. Haar assistente hield een spiegeltje vast. Mijn broertje stond tot ergernis van de assistente op. Dat deed hij altijd. Als mijn broertje zenuwachtig was, stond hij op en liep de kamer rond alsof hij hem grondig inspecteerde. Ik hield zijn hand vast. Met een dun stemmetje vroeg hij mij tenslotte of ik eerst wilde. Dus ik ging eerst, je draagt als eerstgeborene nu eenmaal een soort van verantwoordelijkheid met je mee. ,,Pas op elkaar'', had…

Elk jaar smeekte ik zo rond mijn verjaardag om een huisdier. We gingen elke dierenwinkel binnen die ik aanwees, maar nooit kwamen we met een huisgenoot terug. In plaats daarvan kreeg ik krijtjes. Mijn moeder vertelde ons tijdens het avondeten vaak over haar leven vroeger. De ratten die hun kooi zelf in en uit konden, tante Tok (een tamme kip die in een kartonnen doos in de hoek van de kamer woonde) en een dwerggeitje dat Kees heette. Mijn broertje en ik smulden van deze verhalen. Na het eten stormen we van tafel af om met onze knuffeldieren te spelen.…

,,Kunt u aanwijzen waar het precies pijn doet?'' Met een gekromde vinger wijs ik richting mijn onderbuik. De arts begint op verschillende plaatsen te kloppen en duwen. Ze doet mij een beetje denken aan een jonge antilope, hoog op wankele benen. Haar ogen staan zowel angstig als nieuwsgierig. Ik verlang hevig naar een moeder. ,,Ik wil naar huis'', zeg ik tegen mijn man. ,,Met mij valt het echt wel mee.'' We kijken naar de andere patiënten. Hij lacht. De waarheid is dat ik de controle niet wil loslaten. Ik weet dat ik iets zou moeten veranderen. Mijn man knijpt zacht…

,,Als kind was ik bang om te verdrinken. Ze kregen me met geen stok het water in.'' Ze glimlacht. ,,Toen wist ik tenminste waar de paniek vandaan kwam. Nu is het elke dag weer ordenen, porren met diezelfde stok in een bult met aanleidingen. En dan maar zien. Welke aanleiding past bij welke paniek?'' Ik kijk haar betekenisvol aan. We hangen wat rond, onze armen over de rand van het zwembad gevouwen. Ik heb goed uitzicht op de vloer. Verloren pleisters, schilfers, haren, restjes eelt. Ik ril. ,,We zijn sindsdien ver gekomen'', zeg ik met een blik op de vloer.…

,,Kunnen we hier even stoppen?'' Voorzichtig draait mijn wederhelft de auto de parkeerplaats op. Met een kreun zwaai ik mijn benen uit de auto. We zijn niet de enige die een spontane stop hebben ingelast. Om ons heen drentelen gretige vakantiegangers richting het tankstation. Helaas, een vrijdagmiddag in juni, wat hadden we ons dan voorgesteld? Buideltasjes, een te grote portemonnee, pet met zonneklep en een bril aan een koortje. ,,Hé Jannie'', schreeuwt iemand. ,,Heb je zin in een kroket?'' Mijn vader zei ooit dat deze mensen er om vragen beroofd te worden. Hij leerde mij om mij altijd zo onopvallend…

Bij wegrestaurant de Ringweg, ontmoeten we elkaar. Mijn neef komt aangelopen met twee dampende koppen koffie op een dienblad. ,,Ik wist niet meer wat je in de koffie had, dus heb ik alles maar meegenomen.'' Hij ploft tegenover mij neer in een rieten stoel. ,,Bedankt.'' ,,Om welke reden wilde je mij eigenlijk hier ontmoeten?'' ,,Neutraal grondgebied leek mij beter. Minder kans om afgeleid te worden.'' Ik kijk om mij heen en knipper even met mijn ogen. Er is altijd genoeg om door afgeleid te worden. Juist op een plek als deze. Zakenmannen die snel hun bord leegwerken omdat ze nu…