Skip to main content
By In Columns

Leven

Lees artikel
By In Columns

Trots

Lees artikel
By In Columns

Verliezen

Lees artikel
Herkenningspunt Columns

Herkenningspunt

,,Ze is verdwenen!’’ ,,Wie?’’ De studente naast me kijkt me vragend aan. ,,Betty, die altijd achter het raam staat op de hoek. Ze adverteert met 'Betty, transseksueel', op haar raam.’’ Ik zie hoe de wenkbrauwen van de studente naast mij zich omhoog bewegen, hoe wazig haar blik zich in de mijne boort. Tijdens een bijeenkomst voor autisten leerde ik dat er op een dag talloze situaties plaatsvinden die je bewustzijn niet bereiken. Vluchtige observaties in de trein. Een blikwisseling met iemand op straat. Het is onmogelijk om alles wat je op een dag ziet, denkt of voelt, te onthouden. Het…
6 april 2019
Babyboom Columns

Babyboom

Toen ik op zesjarige leeftijd tegen mijn moeder zei dat ik eigenlijk geen vrouw wilde zijn, had ze me vierkant uitgelachen. Hoe komt een zesjarig in vredesnaam aan zo’n gedachte? Het was geen geheim in ons gezin dat ik de twee hobbels die zich onder mijn T-shirt begonnen te vormen verafschuwde. Of dat ik liever met jongens speelde dan met meisjes. Mijn ouders begonnen mijn vastbeslotenheid langzaam te vrezen. Dat ging over toen ik ze verzekerde dat ik geen jongen wilde zijn. Een mogelijke transformatie was tot opluchting van mijn ouders uitgesloten. Mijn ouders brachten hun jeugd door op een…
16 februari 2019
Schaamte en schuld Columns

Schaamte en schuld

,,Nee, het gaat om 19 euro administratiekosten per maand.’’ ,,Wat? Dat betekent dat we dus maar zes euro per maand aflossen?’’ ,,Dat klopt.’’ De vrouw laat een lange zucht horen. Ik interpreteer hem onmiddellijk als verveling. ,,Maar ik ontvang per maand een automatische mailtje van jullie met een betaalverzoek. Dat kost 19 euro? Dat mailtje mag u wel achterwege laten, het bedrag wordt immers maandelijks automatisch afgeschreven.’’ De vrouw steekt een preek af over stallingskosten, maar ik hoor haar al niet meer. Op dit soort momenten wint de duistere kant in mij aan terrein. In gedachten breek ik haar knieschijven,…
31 augustus 2018
Tegennatuurlijk Columns

Tegennatuurlijk

In het najaar van 2017 gaf ik mij op voor een wildplukwandeling. Triomfantelijk liep ik vooraan. Ik was nieuwsgierig naar wat onze gids - een blond kindmeisje op blote voeten - ons zou vertellen. Ik nam aan dat ik niet al te veel zou opsteken van de wandeling. Mijn moeder hield zich altijd al bezig met planten en mijn vader werd groot op een boerderij. Ik leerde van hem al snel over de meedogenloosheid van de natuur. De eerste keer dat onze kat een muis op de mat van de voordeur achterliet, nam hij ons bij de hand en zei;…
25 maart 2018
Vriendschap Columns

Vriendschap

Deel 1 Ik kan mij niet herinneren ooit zo zenuwachtig te zijn geweest. Ik sta te drentelen voor de spiegel, wissel van outfit, breng morsig mascara op. Mijn haren probeer ik tevergeefs te krullen met een krultang. Helaas, ik ben niet geschikt voor apparaten die maar enigszins met warmte te maken hebben. Dit had ik als kind al. Getuige zijn de littekens op mijn achterste. Maar dat is een ander verhaal. Tot overmaat van ramp krijg ik buiten een stortbui op mijn kop, waardoor ik er meer uit zie als een verloren wasbeertje dan een verfijnd, geslaagd wezen. Godverdomme, het…
10 februari 2018
Seriemoordenaartje Columns

Seriemoordenaartje

In het midden van de straat ligt een dode kraai, er steekt een restje van een rotje uit zijn opengebarsten borstkas. Er is geen mens op straat te bekennen. In dit dorp voelen alle vakanties aan als lome zondagen. Ik rook een sigaret voor het raam, staar een tijdje naar het bultje veren op de weg. Ik vraag mij af of de vogel al dood was voordat ze hem te grazen hebben genomen. Ik denk aan een groepje kinderen verderop uit de straat. Of de lieve jongensgezichten dit zouden kunnen aanrichten. En of ze er over zouden durven opscheppen tegenover…
14 januari 2018
Hulpbehoevend Columns

Hulpbehoevend

Het is hier een totaal andere wereld. Een op zichzelf staande wereld, functionerend, met eigen regels. De gangen en kamers worden bewoond, er wordt gewerkt, geleefd, gehuild, gehoopt, gesmeekt en gebeden. In de wachtkamer van de afdeling voor interne geneeskunde neem ik plaats. Het grappige aan een streekziekenhuis is dat iedereen elkaar altijd begroet. Het maakt niet uit of het goed of slecht met je gaat, zo hoort het gewoon. Ik mompel een gesmoord 'hallo' vanuit mijn dikke trui. Ziekenhuizen doen iets met je, maken je kleiner dan je in werkelijkheid bent. Er gaat een kwartier voorbij. Een half uur,…
28 december 2017
Zijn Columns

Zijn

Ik bekijk mijzelf van een afstandje. Zaterdagavond. Er staat een dampende kop thee op de salontafel, ik heb crèmekleurige sokken aan die tot mijn knieën komen. Om mijn opgetrokken knieën heb ik een vilten deken geslagen en twee van de drie katten liggen als keurig opgerolde harige bolletjes naast mij op de bank. Het is 22.30 uur en ik denk erover om naar bed te gaan. De laatste tijd realiseer ik mij steeds meer dat mijn leven niet gelopen is zoals ik het mij had voorgesteld. Altijd is er dat knagende verlangen naar sneller, beter, meer. Het gevoel dat ik…
9 december 2017
Vluchteling Columns

Vluchteling

Wanneer ik een nors kijkende man vraag waar de lezing plaatsvindt, word ik naar een klein zaaltje aan mijn rechterhand verwezen. Het zaaltje zit bomvol met (voornamelijk) oudere mensen. Ik breng de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag. Ik vraag mij meteen af wat mensen van mijn leeftijd doorgaans op hun woensdagavonden doen. Hangen ze in de kroeg? Studeren ze? Regelen ze een date via Tinder? Op zulke momenten voel ik mij van mijn leeftijd vervreemd. In de hoek van het zaaltje spot ik een bekende. Ze zwaait enthousiast, gebaart dat ik naast haar moet komen zitten. Er worden stoelen over hoofden…
12 november 2017
Bemoeizorg Columns

Bemoeizorg

Ik hoorde het nog voordat ik het zag. Tegen de tijd dat ik mij omdraaide zag ik het kind staan, een jaar of drie, betraand, een rode afdruk op haar wang als bewijs. Het echoot nu nog na in mijn oren, beroofd mij van de slaap. Ik had moeder en kind al een tijdje door de winkel zien sjokken. Toegegeven, dit kind was strontvervelend. Ik stond bij de kassa en kon moeder en kind – beide bevonden zich in het achterste gedeelte van de winkel – nog tegen elkaar horen schreeuwen. Het klonk alsof ze zich direct achter mij in…
14 oktober 2017
Vooroordeel Columns

Vooroordeel

Ik wrijf mijn handen zo onopvallend mogelijk droog aan mijn broek. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik in de gaten word gehouden. De man die voordat ik naar binnen ging zijn aankopen in zijn fietstassen stond te proppen, had mij lang aangekeken voordat hij opnieuw naar binnen was gestapt. Misschien wilde hij gewoon dat iemand hem zou redden, hem zou behoeden voor die hand nogmaals in zijn zakken, het gerinkel van de laatste euro's op de toonbank. Zelfs een kringloop kan je op den duur te veel kosten. De man komt naast mij staan. Hij doet alsof hij…
11 oktober 2017
Buren Columns

Buren

Het begon ongeveer een jaar geleden. De oude communist vroeg of ik hem wilde vergezellen naar een buurt barbecue. Alhoewel ik de meeste vieringen bewust vermijdt, zei ik hier volmondig ja op. Zo'n dag laat je het leven van de ander in sneltreinvaart zien. Je wordt gedwongen voor even uit je eigen leven te treden, je blikveld voor een paar uur te verbreden. We zitten met z'n allen rondom een knapperend houtvuur. De buiken vol, in elk hand een glas. Ik bestudeer de gezichten van de aanwezigen. Ze kletsen, zwaaien met hun glazen. Twee oudere mannen naast mij steken een…
23 september 2017
Schaamte & schuld Columns

Schaamte & schuld

De postbode staat al een tijdje bij de voordeur te prutsen. Het is een hele opgave om een bepaalde hoeveelheid post door de gleuf gedrukt te krijgen. Ik doe niet open, ik geniet van deze dagelijkse worstelingen. Tussen de reclamefolders vind ik een akelig witte enveloppe. Zo een waarvan je meteen weet dat hij belangrijk is. Ik scheur hem in een beweging open. ,,Stort binnen twee weken de verschuldigde vijftig euro op de bankrekening van Stichting Lentis. Wanneer u dit niet doet, bent u in verzuim. Bij tweemaal achterstand wordt u uitgeschreven.'' De brief is gericht aan mijn man, een…
1 september 2017
Hartsvriendin Columns

Hartsvriendin

,,Laura''? Ik wil net mijn sigaret uitdrukken op een muurtje in de Herestraat wanneer ik haar stem hoor. Totaal overrompeld blijf ik met het restje filter in mijn hand staan. ,,Dat moet minstens zeven jaar geleden zijn!'' Ik staar recht in het gezicht van mijn verleden. ,,Hoe gaat het met je?'' Ik bekijk mijzelf door haar ogen. Twintig kilo aangekomen sinds de laatste keer dat ik haar zag, vermoeid, blut, rokend en een droog bosje haar op mijn hoofd (een gevolg van een mislukte poging op de kapper te besparen). Ik geef haar een knuffel, snuif de geur van haar…
23 augustus 2017
De volwassene Columns

De volwassene

We zitten met z'n drieën vooraan. Mijn vader, tegen wie ik heel mijn leven al opkijk en mijn broertje, inmiddels uitgegroeid tot een reusachtige adolescent van twee meter vijf. Nooit eerder was mij opgevallen hoeveel ze eigenlijk op elkaar lijken. Dezelfde amandelvormige ogen, de hangende mondhoeken, de oren die aan de bovenkant uit lijken te lopen in een punt. Gelaten laten ze de boel over zich heen komen, alsof ze het gewend zijn, het de normaalste zaak van de wereld is. Maar wanneer je de tijd neemt, ze werkelijk in je opneemt, zie je dat het hun manier is om…
30 juli 2017
Uitreiking Columns

Uitreiking

Ze had er overdreven moeilijk over gedaan. ,,Je moet je takenpakket in het oog blijven houden. Je krijgt hier absoluut geen extra uren voor.'' Verontwaardigd had ik wat in mijn bureaustoel heen en weer geschoven. ,,Ik ga toch. We willen toch zeker niet dat cliënten zich ons herinneren als begeleiders bij wie je alleen in tijden van totale paniek en ontreddering terecht kunt?'' Ze had haar hoofd geschud. ,,Weet dat als je gaat, het in je eigen tijd is.'' Haastig knip ik thuis wat bloemen uit de hortensia. Ik spoel de verdwaalde insecten door de gootsteen, verwijder het overtallige blad…
16 juli 2017
Helden deel 2 Columns

Helden deel 2

De boot is nog niet aangemeerd of een stel ongedurige passagiers baant zich al een weg naar de bagagerekken. De enorme toestroom van mensen zorgt voor een opstopping bij de uitgangen, waar het personeel hoofdschuddend staat toe te kijken. Er trekt een indirect gevoel van medelijden door mijn lijf. Van zogenaamde beschaving blijft hier werkelijk geen kruimel over. Onwillekeurig gaan mijn gedachten uit naar een filmpje dat ik ooit op Youtube zag over de grote steden in China, waar er een heuse vraag naar 'proppers' bestaat. 'Proppers?', hoor ik menig lezer denken. Het is precies wat u denkt. Men neme…
1 juli 2017
Helden deel 1 Columns

Helden deel 1

Nog enkele seconden voor de trein vertrekt. Ik moet nu beslissen. Paniekerig graai ik mijn spullen bij elkaar. Ik zie mensen geërgerd kijken, hoor ze denken. Het zweet stroomt inmiddels in dunne straaltjes van mijn voorhoofd, langs mijn rug, langs mijn borst. Mijn hart bonkt hevig. In een wanhopige poging de overvolle trein uit te komen, struikel ik over een grote weekendtas. Geen idee van wie. Het maakt ook niet uit. Ik moet hieruit zien te komen. Ineens sta ik buiten. Alles is wazig. Ik strompel op het eerste bankje af dat ik zie. Ik grijp de leuning vast, voel…
1 juli 2017
Kat Columns

Kat

Hoe merk je dat je ouder wordt? Wanneer mensen je vragen wat je voor je verjaardag wilt hebben en je echt niets kunt bedenken. Uit beleefdheid vraag je ze om praktische dingen als een stofzuiger of een boormachine, waarvoor ze het geld op wonderbaarlijke wijze bij elkaar weten te sprokkelen. Je bedankt ze, bent oprecht verrast. Je schotelt ze hapjes voor en trekt de goede wijnen open. Tot ik een jaar of dertien was, kochten mijn ouders voor elk van ons een schriftje van dik, glanzend papier. Mijn broertje en ik vochten vervolgens twee keer per jaar om de grote…
7 juni 2017
Iemands dochter Columns

Iemands dochter

Wat wil jij hebben? Ze staart naar de blauwe, geplastificeerde map met ijsjes. ,,Ik denk een waterijsje. Of toch een split?'' Ik kijk naar haar bleke, smalle schouders, haar blauw dooraderde huid. Ze heeft haar haren opgestoken. Achter de toonbank zit een klein, Chinees mannetje op een klapstoeltje luid te telefoneren. Het is zo'n typisch wijkgericht cafetaria , waar je keuze beperkt blijft tot zoutige friet, een slappe frikadel of vettige Babi Pangang die zwemt in de saus. Laila trekt na veel gedraai en getwijfel de vriezer open, ik graai met mijn zweterige hand naar de uitverkoren ijsco's. We nemen…
21 mei 2017
Toevluchtsoord| Laura Mijnders Columns

Toevluchtsoord| Laura Mijnders

De gebroeders Leeuwenhart. Het was de eerste gedachte die bij mij opkwam toen ik in de krant las dat de bibliotheek in Zuidbroek zou gaan sluiten. De gebroeders Leeuwenhart gaat over twee broers die kort naar elkaar sterven. Ondanks pijnlijke thema's als ziekte, oorlog en verlies, vond ik het als tienjarige vooral een hoopgevend boek. De belofte van andere werelden, het terugzien van geliefden.....Het maakte mij nieuwsgierig naar de wereld en voor het eerst durfde ik kritiek te uiten op de kerkdiensten waar we elke zondag naartoe gesleept werden. Toen ik het boek moest terugbrengen, voelde ik mij leeg en…
29 april 2017
Orgel | Laura Mijnders Columns

Orgel | Laura Mijnders

Mijn vader kocht afgelopen zaterdag een orgeltje. Een stoffig, oud gevaarte, met allerlei knopjes. Vol trots vertelde hij dat hij hem in een kringloop in Makkum op de kop had getikt. ,,Voor maar acht tientjes!'' En ze kwamen hem er nog voor brengen ook. Mijn broer en ik hadden hem verdwaasd aangekeken. Daar stond mijn vader trots te zijn, midden in de kamer. Een uitwaaierende kale plek op zijn hoofd, brandgaten in zijn rafelende blouse, de versleten oude mannen pantoffels onder de sjofele, bruine broek. Even zagen we hem voor wat hij was, een kind gevangen in een oud mannenlichaam,…
10 april 2017
Practicum| Laura Mijnders Columns

Practicum| Laura Mijnders

Hij wees naar buiten. ,,Het is een prachtige dag.'' We keken. De rillingen liepen over onze iele lijven. ,,Jullie hebben nu de tijd om met je opdracht bezig te gaan.'' Onze leraar was een imposante man. Zware, donkere wenkbrauwen, een rond brilletje op het puntje van zijn scheve neus. Menig leeftijdsgenoot vreesde hem. Je zorgde als leerling wel dat je het in ieder geval tijdens deze les goed deed, al was het alleen al om te voorkomen dat hij naast je kwam staan en je fluisterend toe zou spreken, zijn warme adem in je nek, de snor die op en…
25 maart 2017
Fiets| Laura Mijnders Columns

Fiets| Laura Mijnders

Sinds kort fiets ik overal heen. Scheemda, Veendam, Winschoten. Vaak ben ik op weg naar iemand van een of andere veilinghoek. Ik win van alles tegenwoordig. Boeken, tuintegels, een boormachine, lp's, een strijkbout. Ik win alles wat ik niet nodig heb, gewoon om op de fiets te kunnen stappen. Mijn vader zou inschikkelijk hebben gelachen wanneer hij mij zo zou zien. Een vrouw van 1 meter 87, op een net te kleine fiets met een draagrek, zadel te laag, knieën net niet tegen het stuur. Ooit wilde ik niet fietsen, hij moest mij verleiden met de belofte van een ijsje…
26 februari 2017
Kapot Columns

Kapot

Het gebeurde op een woensdag. Ik was op weg naar de huisarts. Iets met een chronisch B12 tekort en de injecties die het allemaal wat aangenamer zouden moeten maken. Elke week stond ik daar in een bedompt kamertje, voorovergebogen, letterlijk met de billen bloot. Ik was die dag te laat weggegaan en had de vaart er goed in zitten. Terwijl ik de versnelling wat hoger draaide en mijn benen krachtig op de trappers zette, dacht ik na. Een dorpsgenoot had het al eens geopperd toen ze met een buurvrouw stond te kletsen. 'Kijk', had ze gezegd. 'Dat meisje heeft altijd…
15 februari 2017
Burn-out Columns

Burn-out

Sinds ik thuis zit, heb ik een verstandhouding met een Merel opgebouwd. Karel. Een keer in de twee à drie dagen gaat hij op de schutting in de achtertuin zitten en kijkt dan naar binnen. Het is een vastberaden beest, ongeacht onze hysterische katten, waagt hij het er gewoon op. Het begon allemaal toen ik van een vriend, een vuilniszak broodkruimels had gekregen. Strooi maar, zei hij, de vogels in Nederland hebben het moeilijk. Ik had gelachen, maar ook weemoedig aan alle Disney films uit mijn jeugd gedacht. Assepoester bijvoorbeeld, begon ook haar dag met het voeren van de dieren.…
29 januari 2017
Terugschakelen Columns

Terugschakelen

Het is derde keer dat we elkaar – toevallig – tegenkomen. Elke dag begint zo langzamerhand te versmelten met de vorige. Na het werk haal ik steevast een beker koffie bij de AH, om vervolgens op het nippertje de trein te halen en hijgend plaats te nemen bij een raam. In ditzelfde scenario stapt hij bij het volgende station in. Jaar of zeventien, capuchon op, handen diep weggestoken in zijn zakken. Wanneer hij mij ziet, gaat de capuchon af, de jas wordt los geritst. Mijn medereizigers en ik zien het gebeuren; hij veranderd van een randgroepjongere in een welbespraakte jongeman.…
29 januari 2017
Tweede kans| Laura Mijnders Columns

Tweede kans| Laura Mijnders

Sinds een paar dagen voelt mijn lijf gespannen aan. Plomp, zwaar. Alsof er constant iets prikt, iets trekt, iets zeurt. Ik gaf de schuld aan de naweeën veroorzaakt door alle vreterij en geforceerde gezelligheid in december. Ik telde alle feestdagen en verjaardagen op de kalender en vroeg mij af hoeveel mensen er in godsnaam in één maand jarig kunnen zijn. Daarna had ik naar mijn opgezwollen buik en het toenemende ongemak in de spiegel staan staren. Ik heb nooit iets gesnapt van verjaardagen en feestdagen. Jezelf plichtmatig in een te kleine woonkamer proppen met teveel mensen, de blokjes kaas en…
14 januari 2017
Verplaatsen Columns

Verplaatsen

De woonkamer staat propvol met vuilniszakken en dozen. ,,Sorry’’, zegt ze. ,,Net verhuisd. Tijdelijk.” ,,De zogenaamde goedheid van mensen verschuilt zich in de spullen waar ze vanaf moeten'', had mijn vader eens gezegd. Ik had het toen niet helemaal begrepen. Nu zie ik wat hij bedoelt. Naast een paar houten stoelen staan een bescheiden salontafel en een grenen kledingkast. Toch durf ik mijn schouders op te halen. Voor een tijdelijk flatje valt het best mee. Ik weet niet meer precies meer hoe het begonnen is. We bleven elkaar tegenkomen op de markt. Al gauw had ze me thuis uitgenodigd. Ze…
2 januari 2017
Tradities Columns

Tradities

We zitten in een kring om een van onze collega's heen gepakt. De tafels met daarop de nootjes, tomaatjes en olijven zijn zorgvuldig aan de kant geschoven. Aangezien we een afdeling zijn die zich voornamelijk bezig houdt met een gezonde leefstijl, moet alles wel kloppen. Ik ben de enige die in een halfuur tijd al drie glazen wijn achterover heeft geslagen en de worteltjes niet aanraakt. Ik merk dat ik er achterdochtig word. Of misschien ben ik van nature achterdochtig in groepen, ik weet het niet zo goed. Mijn handen zijn klam en er zijn teveel collega's die een gesprek…
2 januari 2017
Woonplaats Columns

Woonplaats

Vannacht droomde ik dat ik weer in mijn flatje woonde. Ik droom regelmatig dat ik op plaatsen terugkom, alsof iets in mij ze toch niet helemaal los kan laten. Er was een buurtfeest, dat ik samen met een buurman had georganiseerd. Iedereen was er: de Somaliërs met hun helderwitte tanden, de benedenbuurman die eigenlijk ergens anders woonde en uitkeringsgeld wilde opstrijken, de buurvrouw van twee flatjes verderop met haar korzelige hondje en haar eeuwige felroze lippenstift. Toen ik uiteindelijk wakker werd was het bed nat van het zweet. Inmiddels is het ruim twee jaar geleden dat ik stad verruilde voor…
2 januari 2017
Nalatenschap| Laura Mijnders Columns

Nalatenschap| Laura Mijnders

,,Ik heb het al tegen mijn zus gezegd, wanneer ik kom te overlijden, krijg jij mijn postzegelverzameling. O, en wat oude munten.'' We zitten tegenover elkaar bij de haard. Ik kijk mijn oude vriend lang aan. Het voelt alsof mijn knieën in brand staan, maar zodra ik ze ook maar even van de haard wegdraai is daar de kou van het absurd grote huis waar hij in leeft. Het woord 'overlijden' blijft tussen ons in hangen. Abrupt stokt er iets in mijn keel. Ik spoel het weg met een slok thee. Toen ik veertien was stelde ik mijn eerste testament…
14 december 2016
Contact| Laura Mijnders Columns

Contact| Laura Mijnders

We zitten tegenover elkaar, zij op het eenpersoonsbed, ik op de rieten stoel. Ik voel de neiging om te wiebelen, te gaan verzitten voor de honderdduizendste keer in een minuut. In een slaapkamer van iemand anders zijn, van wie dan ook, voelt op de een of andere manier vreselijk ongemakkelijk. De lucht van een onbekend lichaam, de geur van persoonlijke ruimte, van slaap en zelfbevrediging, ik moet het allemaal niet. In de tijd van one night stands probeerde ik de slaapkamer dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Ik greep alles aan om die plek te kunnen verlaten. Pakte smoezelige…
4 december 2016
Paniek| Laura Mijnders Columns

Paniek| Laura Mijnders

Ik bladerde wat in mijn agenda, toen ik tot de conclusie kwam dat we vandaag vier jaar samen zouden zijn. Nou ja, zo om en nabij. Ik snap het startpunt van een relatie niet helemaal. Hoe prik je daar eigenlijk een datum voor? Terwijl ik hierover nadacht werd mijn ademhaling oppervlakkig en ineens zat mijn huid mij te krap. Afijn, voor de paniek in proportie toenam had ik het zo gepland: We zouden uit eten gaan bij zijn lievelingsrestaurant en aansluitend naar de film gaan. Ik twijfelde. Ik zou wanneer we aan ons eerste wijntje zaten, wel vragen wat hij…
26 november 2016
Vakantieganger| Laura Mijnders Columns

Vakantieganger| Laura Mijnders

Vanaf een afstandje zie ik hem lopen. Nou ja, lopen......Hij strompelt eerder, zijn broek is afgezakt, zijn t-shirt opgekropen. Wanneer ik hem wat langer bekijk, zie ik dat hij hijgt, zijn armen tijdens het lopen heen en weer zwaait alsof hij zich voortbeweegt op een laatste restje wilskracht. Ik weet dat ik een beslissing moet maken. Ik werp een blik op de bus die inmiddels voorgereden is. Ik kijk van Gert weer terug naar de bus. De bus rijdt weg. Ik sms mijn moeder dat ik later kom. We waren hem al een aantal weken kwijt. Hij had gezegd dat…
19 november 2016
Watjes| Laura Mijnders Columns

Watjes| Laura Mijnders

Met een bak vol snoep op schoot zit ik uit het raam te kijken. De gordijnen zijn net genoeg opengeschoven om de straat te kunnen overzien, echter te weinig om van mij of de rommelige kamer een blik op te kunnen vangen. Er ligt een glimlach op mijn gezicht geplakt. In gedachten bekijk ik mijzelf van een afstandje en ik denk; hoe ben ik ooit zo burgerlijk geworden? Hoe weinig is er voor nodig geweest? Ons huis is een van de weinige huizen uit de buurt waar vanavond licht brandt. Dit weet ik zeker. De meeste mensen uit de straat…
16 november 2016
Buschauffeuse| Laura Mijnders Columns

Buschauffeuse| Laura Mijnders

,,De volgende bushalte is daar, achter die bestelwagen.'' De oude man in het Connexxion jasje wijst naar voren. De vrouw stuurt de bus naar rechts. ,,Nee, nee! Op deze baan blijven!'' Zijn gezicht heeft een vale gloed en zijn oogleden hangen, slap geworden huid dat het op heeft gegeven. Verveeld observeert hij de gezette vrouw met de bril achter het stuur. Haar pony plakt op haar voorhoofd. Ik stel mij voor hoe de man in het jasje en zijn collega's begin oktober steen, papier, schaar deden. Hoe hij daarna vloekte, een wolk zand omhoog schopte. De bus stopt. Een vrouw…
1 november 2016
Oktobermonster| Laura Mijnders Columns

Oktobermonster| Laura Mijnders

Sinds mijn vierde heb ik een hardnekkige haat- liefde verhouding met de herfst. De verhouding is blijven plakken als kauwgom onder een schoenzool. Hoe hard je ook krabt, er blijft altijd een restje achter. Begrijp mij niet verkeerd, ik houd van de kleuren tijdens dit seizoen, de tientallen kastanjes die het rijtje bomen achter ons huis op de natte aarde achterlaat, de boeren die de laatste gewassen van het land maaien. Maar toch is er dat gevoel. De winter die voorbarig de eerste ijzige vlagen doet overwaaien, de doodgereden egels op de weg, de mensen die langzaam weer naar binnen…
22 oktober 2016
Compromis|Laura Mijnders Columns

Compromis|Laura Mijnders

,Alsjeblieft? Beloof het me.' Hij heeft zijn handen slapjes over de mijne gevouwen. Zo langzamerhand beginnen ze meer op klauwen te lijken. Zijn nagels ogen gelig en lang, te lang voor een degelijke dominee. Het vel op zijn handen lijkt strak om het bot gespannen te zijn, alsof het elk moment uit elkaar kan knappen. ,Het zou veel voor mij betekenen wanneer je komt.' Ik kijk naar het bed waarop hij ligt, de pompjes, het infuus. Het kost hem zichtbaar moeite om te praten. , Goed.' Ik sla mijn ogen neer. 'Ik kom. Maar alleen omdat jij het vraagt.' Hij…
17 oktober 2016
Schuldig| Laura Mijnders Columns

Schuldig| Laura Mijnders

Het valt mij nu pas op dat ze een beetje uit elkaar staan. Dat de linker groter is dan de rechter. Met onder elke borst een hand, duw ik ze omhoog en breng ze wat dichter naar elkaar toe. Ik knik goedkeurend. Elke week mag ik van mijzelf een kraslot kopen. Soms stel ik mij voor hoe het zou zijn wanneer we werkelijk winnen. Wat er mogelijk zou zijn. Een vriendje zei ooit dat ik de mooiste borsten had die hij ooit had gezien. We waren zeventien en ik betwijfel of hij ooit andere borsten had gezien, op in de…
2 oktober 2016
Regels| Laura Mijnders Columns

Regels| Laura Mijnders

Ik vond hem tussen twee enveloppen van de Belastingdienst in. Mijn handen trilden. Sinds ik uit huis ben gegaan op mijn zeventiende, ben ik bang voor post. Het schijnt dat meer mensen hier last van hebben. Het zou een stoornis zijn. Zo ging ik eens op huisbezoek bij een cliënt in Stadskanaal. Hij had een bad vol met ongeopende post. Sinds 1995 bewaarde hij ook alle kranten. Dat mocht niet, zei de gemeente. Het was gevaarlijk. In elke kamer lagen stapels. In de slaapkamer konden we geen voet meer zetten. Dus sliep hij in de woonkamer. Ik schreef mijn naam…
23 september 2016
Verbond| Laura Mijnders Columns

Verbond| Laura Mijnders

We zaten met z'n drieën in de kamer, mijn moeder ging als eerste. De vrouw in de witte jas boog zich over mijn moeder heen. Haar assistente hield een spiegeltje vast. Mijn broertje stond tot ergernis van de assistente op. Dat deed hij altijd. Als mijn broertje zenuwachtig was, stond hij op en liep de kamer rond alsof hij hem grondig inspecteerde. Ik hield zijn hand vast. Met een dun stemmetje vroeg hij mij tenslotte of ik eerst wilde. Dus ik ging eerst, je draagt als eerstgeborene nu eenmaal een soort van verantwoordelijkheid met je mee. ,,Pas op elkaar'', had…
5 september 2016
Huisdier Columns

Huisdier

Elk jaar smeekte ik zo rond mijn verjaardag om een huisdier. We gingen elke dierenwinkel binnen die ik aanwees, maar nooit kwamen we met een huisgenoot terug. In plaats daarvan kreeg ik krijtjes. Mijn moeder vertelde ons tijdens het avondeten vaak over haar leven vroeger. De ratten die hun kooi zelf in en uit konden, tante Tok (een tamme kip die in een kartonnen doos in de hoek van de kamer woonde) en een dwerggeitje dat Kees heette. Mijn broertje en ik smulden van deze verhalen. Na het eten stormen we van tafel af om met onze knuffeldieren te spelen.…
30 augustus 2016
Volwassen Columns

Volwassen

,,Kunt u aanwijzen waar het precies pijn doet?'' Met een gekromde vinger wijs ik richting mijn onderbuik. De arts begint op verschillende plaatsen te kloppen en duwen. Ze doet mij een beetje denken aan een jonge antilope, hoog op wankele benen. Haar ogen staan zowel angstig als nieuwsgierig. Ik verlang hevig naar een moeder. ,,Ik wil naar huis'', zeg ik tegen mijn man. ,,Met mij valt het echt wel mee.'' We kijken naar de andere patiënten. Hij lacht. De waarheid is dat ik de controle niet wil loslaten. Ik weet dat ik iets zou moeten veranderen. Mijn man knijpt zacht…
20 augustus 2016
Vrees| Laura Mijnders Columns

Vrees| Laura Mijnders

,,Als kind was ik bang om te verdrinken. Ze kregen me met geen stok het water in.'' Ze glimlacht. ,,Toen wist ik tenminste waar de paniek vandaan kwam. Nu is het elke dag weer ordenen, porren met diezelfde stok in een bult met aanleidingen. En dan maar zien. Welke aanleiding past bij welke paniek?'' Ik kijk haar betekenisvol aan. We hangen wat rond, onze armen over de rand van het zwembad gevouwen. Ik heb goed uitzicht op de vloer. Verloren pleisters, schilfers, haren, restjes eelt. Ik ril. ,,We zijn sindsdien ver gekomen'', zeg ik met een blik op de vloer.…
9 juli 2016
Pensioen| Laura Mijnders Columns

Pensioen| Laura Mijnders

,,Kunnen we hier even stoppen?'' Voorzichtig draait mijn wederhelft de auto de parkeerplaats op. Met een kreun zwaai ik mijn benen uit de auto. We zijn niet de enige die een spontane stop hebben ingelast. Om ons heen drentelen gretige vakantiegangers richting het tankstation. Helaas, een vrijdagmiddag in juni, wat hadden we ons dan voorgesteld? Buideltasjes, een te grote portemonnee, pet met zonneklep en een bril aan een koortje. ,,Hé Jannie'', schreeuwt iemand. ,,Heb je zin in een kroket?'' Mijn vader zei ooit dat deze mensen er om vragen beroofd te worden. Hij leerde mij om mij altijd zo onopvallend…
15 juni 2016
Testament| Laura Mijnders Columns

Testament| Laura Mijnders

Bij wegrestaurant de Ringweg, ontmoeten we elkaar. Mijn neef komt aangelopen met twee dampende koppen koffie op een dienblad. ,,Ik wist niet meer wat je in de koffie had, dus heb ik alles maar meegenomen.'' Hij ploft tegenover mij neer in een rieten stoel. ,,Bedankt.'' ,,Om welke reden wilde je mij eigenlijk hier ontmoeten?'' ,,Neutraal grondgebied leek mij beter. Minder kans om afgeleid te worden.'' Ik kijk om mij heen en knipper even met mijn ogen. Er is altijd genoeg om door afgeleid te worden. Juist op een plek als deze. Zakenmannen die snel hun bord leegwerken omdat ze nu…
14 mei 2016
Keuze| Laura Mijnders Columns

Keuze| Laura Mijnders

De man tegenover mij leunt naar voren. Hij laat zijn hoofd in zijn handen zakken. Ik reik hem de doos met zakdoekjes aan. Zijn schouders schokken. Hij vertelt over zijn vrouw en over haar verjaardag die ze vandaag samen zouden hebben gevierd. Meestal gingen ze skiën in Oostenrijk. Hij vertelt dat ze nooit kinderen hebben kunnen krijgen. Hij heeft wel een lief nichtje. Hij is bang. Ik knik. ,,Och, ik weet niet of jij zoiets begrijpt'', zegt hij. ,,Jij bent nog een jonge uk, wat heb jij nu te vrezen?'' Soms denk ik echt dat ik iets anders moet gaan…
8 mei 2016
Loslaten| Laura Mijnders Columns

Loslaten| Laura Mijnders

Met klamme handen en knallende hoofdpijn sta ik voor het Werkplein UWV te wachten. Opgelucht spot ik mijn collega. Ik snak naar een kop koffie en een beetje warmte. ,,Hoe was je weekend? Ben je er klaar voor?'' vraagt mijn collega. Ik knik. Ik vertel haar niet dat ik gisteren ben wezen stappen in een louche gaybar en teveel heb gedronken. Al zou het haar niet uitmaken, ik wil het zelf nog niet helemaal geloven. Ik heb mijn eigen regels overtreden. Wat dacht ik eigenlijk? Ik ben geen zestien meer. Met mijn wijsvingers masseer ik mijn slapen. ,,En jij, vraag…
30 april 2016
Onbelangrijk| Laura Mijnders Columns

Onbelangrijk| Laura Mijnders

We staan op het punt weg te gaan. Ik neem vlug afscheid van bekenden. Na vijf minuten laten we ons neerzakken op de achterbank van de auto en trekken we de portieren dicht. Vrolijk babbel ik nog wat na met de andere bijrijders. Ondertussen probeer ik mijn gedachten te ordenen. ,,Zo, we zijn er. Het was fijn je weer te zien.'' ,,Insgelijks. En bedankt voor de lift. Fijne avond nog.'' ,,Jij ook.'' Op het station dool ik wat rond. Nog twintig minuten tot de volgende trein arriveert. Ik plof op een van de gerasterde bankjes neer en knijp mijn ogen…
23 april 2016
Accountant| Laura Mijnders Columns

Accountant| Laura Mijnders

,,Als ik mijn leven kon overdoen, was ik bioloog geworden. Ken je Midas Dekkers? Zoiets leek mij wel wat.'' Vorige week kwam hij met een testament aanzetten. Hij wapperde het wild heen en weer voor mijn neus en vertelde hoe zijn vader hem behalve een rugzak vol met trauma's, nu ook een volkstuintje had nagelaten. Wat hij daar in godsnaam mee moest? Ik had braaf geknikt en zijn woede op mij laten inwerken. Ik had gevraagd naar wat hij dacht, wat hij voelde en of hij ideeën had over wat hij met het tuintje aanmoest. Hij had op zijn beurt…
16 april 2016
Verwant| Laura Mijnders Columns

Verwant| Laura Mijnders

We zitten aan een plakkerig tafeltje en drinken bier. ,,Hoe gaat het nu met je?'' ,,Och, afgezien van dit slootwater, prima.'' Hij klokt het als een professional naar binnen. ,,Hoe was het in Afrika?'' Hij zegt niets. Na een tijdje haalt hij nonchalant zijn schouders op. Zijn handen trillen en ik ontdek een nieuw trekje om zijn mond. ,,We hebben een dochter gekregen. Dominique.'' ,,Er was een doopfeest.'' ,,Ik weet het'', zeg ik en ik neem een flinke slok bier. ,,Kerkbanken zijn gewoon niets voor mij.'' Hij snuift. Het is vreemd om mijn neef, de dominee, in een café te…
13 april 2016
Hindernis| Laura Mijnders Columns

Hindernis| Laura Mijnders

Mijn vader kiest een route binnendoor. Een vrouwenstem stuurt ons langs onbekende boerenwegen. In Stadskanaal volgt de eerste hindernis. De man die een poging doet om ons uit te leggen wat er gaande is klinkt onsamenhangend, bijna een beetje alsof hij uit verveling een fles whisky heeft opgezopen. ,,Er is hier ook niet bijzonder veel te doen vandaag'' luidt zijn pleidooi, ,,behalve een optocht en een paar verdwaalde toeristen.'' Misschien heeft hij geen familie, of misschien wil hij er juist aan ontkomen. Mijn vader en ik hebben in ieder geval geen andere keuze, we moeten omrijden. De aanhoudende regenbui maakt…
6 april 2016
Veilig| Laura Mijnders Columns

Veilig| Laura Mijnders

,,Wat denk jij er eigenlijk van?'' ,,Van wat?'' ,,Brussel. '' ,,Ik weet niet wat ik er van moet vinden.'' ,,Ben je niet bang?'' ,,Voor wat? '' ,,Om dood te gaan.'' Ik barst in lachen uit. Ik kijk naar mijn jongste broer, die het overduidelijk alles behalve grappig vindt. ,,Ze zullen niet zo snel in Zuidbroek komen hoor. Ze zullen eerder naar Amsterdam gaan. Schiphol. Of Den Haag misschien. Dat lijken mij de meest geschikte plekken, tenminste, zo zou ik het aanpakken. En ik ben niet bang. In ieder geval, niet om dood te gaan. Ik ben gelukkig. Dus ga ik…
26 maart 2016
Zaterdagmarkt| Laura Mijnders Columns

Zaterdagmarkt| Laura Mijnders

  Er rollen paprika's, komkommers en tomaten het plein op. Het meisje dat de kratten met groenten opstapelt, lijkt er geen erg in te hebben. Het is maar een klein verlies vergeleken bij wat ze allemaal weer mee terug moet sjouwen. Even verderop spot ik de rug van een dorpsgenoot. Ik trek een sprintje. ,,Waar kom jij ineens vandaan?'' vraagt hij. Ik hijg. Ik kan moeilijk doen alsof ik dat kippeneindje niet gerend heb. Erger nog, ik kan mijzelf hierna nog maar moeilijk voorhouden dat ik een fantastische conditie heb. ,,Van verderop'', zeg ik en ik sla mijn ogen neer.…
20 maart 2016
Verdraagzaam| Laura Mijnders Columns

Verdraagzaam| Laura Mijnders

,,Gefeliciteerd. Ik heb een kleinigheidje voor je.'' We zitten in een pizzeria in Groningen en ik druk onhandig een plastic tasje in zijn handen. Wanneer hij het tasje uitschudt boven de tafel, rollen er drie Björn Borg onderbroeken zijn schoot op. ,,Dank je wel'', zegt hij. Even gauw als hij de onderbroeken uit het tasje schudde, frommelt hij de onderbroeken nu gauw in een binnenzak van zijn jas. Broers hebben geen tassen, maar extra zakken in jassen en afzakkende broeken. Toegegeven, het is misschien vreemd, een broer van drieëntwintig hebben en hem onderbroeken cadeau geven. Op een bepaald moment wist…
13 maart 2016
Klein| Laura Mijnders Columns

Klein| Laura Mijnders

,,Tijdens driekwart van mijn leven had ik een enorme hekel aan stiltes. Wachtkamers, stiltecoupés, het platteland, voorzichtigheid tijdens een slechtnieuwsgesprek, telefoongesprekken met mijn vader, stuk voor stuk vormden ze een beproeving voor mij.'' ,,Ik probeerde zulke momenten altijd op te vullen met grappige anekdotes of door snel een volgende vraag te stellen. De eerste keer dat ik hierop betrapt werd, maakte een onuitwisbare indruk. Tijdens een van de vele gesprekken met mijn stagebegeleider, vroeg hij ineens waar ik toch in godsnaam zo bang voor was. Alles in mij stond op dat moment voor de eerste keer stil. Het voelde zowel…
6 maart 2016
Gordijnen| Laura Mijnders Columns

Gordijnen| Laura Mijnders

Met tegenzin sta ik op. ,,Ik ga even wandelen hoor'', roep ik naar boven. Er klinkt gelach. ,,Je bent gek'', schreeuwt hij naar beneden. ,,Veel te koud.'' Op straat lijkt het uitgestorven, op een man met een klein ruwharig hondje na. Hij begroet mij vriendelijk, maar blijft wel veilig op een afstandje. Af en toe werp ik vrijpostig een blik bij mensen naar binnen. In een van de woonkamers ontwaar ik een stel schichtige ogen vanachter een half geopend gordijn. Het gordijn wordt bij het zien van mijn gestalte, gauw dichtgetrokken. Ik had beter moeten weten. Ik zie eruit als…
27 februari 2016
Laura Mijnders| Geloof Columns

Laura Mijnders| Geloof

Ze zeggen dat de dood onvermijdelijk is, alhoewel beroemdheden als David Bowie dankzij hun muziek de dans in zekere zin zijn ontsprongen. Ik sla de liturgie op mijn schoot open. Langzaam stroomt het zaaltje vol met voor mij onbekende mensen. Zou dit de reden zijn dat we ons vastklampen aan geloof? We beginnen vandaag met een dankdienst voor het leven van.......Mijn gedachten dwalen af. Ik ben niet kerkelijk ingesteld, maar dankdienst in plaats van rouwdienst. Hoe mooi. We zingen uit volle borst mee met de liedjes, alhoewel, - mijn vader en de anderen zingen -, ik krijg de woorden niet…
5 februari 2016
Laura Mijnders| Stadsschouwburg Columns

Laura Mijnders| Stadsschouwburg

Als meisje uit de lagere klasse droomde ik van een paar dingen. Eens in mijn leven de opera bezoeken, lang kunnen studeren, een keer een all inclusive vakantie meemaken, een paar dwerggeitjes bezitten, een varkentje kopen dat ik Henk kan noemen en schrijver worden. Vandaag wordt aan een van die dromen gehoor gegeven. In de ontvangsthal hangen mijn beste vriend en ik onze jassen op. Ik kijk mijn ogen uit. De hoge plafonds, de enorme kroonluchter in het midden van de trap, de vele ornamenten, ouders met prachtig geklede pubers in hun kielzog. Wanneer ik mijn ogen dicht doe, waan…
30 januari 2016
Laura Mijnders| Nu Columns

Laura Mijnders| Nu

Mijn vader zei ooit dat hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. Toen ik veertien was maakte ik mij geen enkele zorgen. Ik geloofde hem niet. Wat zeurde hij nou? Ik had alle tijd. Ik piekerde mijn tijd vol, begon stiekem te roken en bracht de meeste vrije tijd door op mijn kamer waar ik voornamelijk keiharde metal luisterde. Ik kon niet wachten tot ik achttien was, zodat enkel ik voor mijn eigen lot verantwoordelijk zou zijn. Inmiddels ben ik een kwart eeuw en vliegen de weken voorbij. Zo bevind ik mij vandaag in een bedompte ruimte waarin…
24 januari 2016
Laura Mijnders| Naïef Columns

Laura Mijnders| Naïef

,,Ik heb misschien een baan'', zegt hij. ,,Morgen moet ik in Groningen op gesprek komen!'' Ik weet dat ik niet meteen zo hoopvol moet zijn, maar in mijn hoofd zweeft ineens krankzinnig snel een scala aan wilde dromen rond. Het is vreemd om te merken hoe snel ik mij vastklamp aan een ander leven, aan typisch westerse dromen. Cliché en tegelijkertijd hilarisch eigenlijk. Ben ik dan niet tevreden met mijn huidige leven? Maar ik stel mijzelf de vraag te laat. Ik denk al aan die zonnige vakantie, een krakkemikkig autootje voor de deur, het niet meer hoeven nadenken over welke…
10 januari 2016
Laura Mijnders| Familieverplichtingen Columns

Laura Mijnders| Familieverplichtingen

,,Moeten we echt naar opa en oma?” Het jongetje in de winkel slaat zijn armen over elkaar en laat zich midden in het gangpad op de grond vallen. ,,We gaan al zo vaak naar opa en oma! Ik wil gewoon thuis zijn.” Het vormt allemaal een vreemd, maar reëel contrast; het boze jongetje, de vrolijke kerstdeuntjes op de radio en achter de toonbank een caissière met een kerstmuts op. Moeder lijkt weinig aandacht aan de dwarse bui van het jongetje te besteden. Terwijl ze doorloopt gaat ze verder met het verzamelen van de ingrediënten op haar boodschappenlijstje. Ik doe alsof ik het tafereel niet meekrijg,…
19 december 2015
Laura Mijnders| Moderne junk Columns

Laura Mijnders| Moderne junk

Het gaat niet goed. Oma ligt nog steeds in het ziekenhuis en mijn depressieve gevoelens zijn in al hun hevigheid teruggekeerd. Verslagen probeer ik vanaf het wankele stoeltje de ogen van de praktijkondersteuner te mijden. Ineens rollen de tranen over mijn wangen. ,,Ik ben gewoon zo moe”, zeg ik. Ze vraagt mij of ik het goed vind dat ze overleg pleegt met de huisarts. Ze maakt zich zorgen. ,,Shit!”, denk ik. Ik wil niet weer naar de crisisdienst, in therapie of ook maar iets wat daarmee te maken heeft. Ik heb een leuke baan en daarnaast een rustig leven. Na vijf lange minuten komt ze…
19 december 2015